You Were Never Really Here- Δεν ήσουν Ποτέ Εδώ 2017
|
Σκηνοθεσία: Lynne Ramsay - Λιν Ράμσεϊ
Πρωταγωνιστούν : Joaquin Phoenix - Χοακίν Φίνιξ Μια ταινία το απόλυτο Τίποτα. Όταν την είδα απογοητεύτηκα προς στιγμή με τον εαυτό μου. Είπα έχασα την αντιληπτική μου ικανότητα και κατ᾿ επέκταση και την αισθητική πρόσληψη. Γιατί διέθετε και τίτλους. Βραβείο καλύτερου σεναρίου μαζί με το ανεκδιήγητο "Ο θάνατος τού ιερού ελαφιού τού Κου Λάνθιμου. Μια πρώτη μικρή παρηγοριά για μένα λόγω τού τελευταίου. Μετά όταν διάβασα την κριτική τής ταινίας στο Flix προσωπικά απαλλάχθηκα από τούς φόβους μου. Δε συνηθίζω να μεταφέρω κριτικές από Site, αλλά επειδή αυτή κριτική με εξέφραζε απόλυτα μεταφέρω εδώ ένα μεγάλο κομμάτι της. Ολόκληρη η κριτική τού Flix στον σύνδεσμο: https://flix.gr/cinema/you-were-never-really-here.html |
.....................................................................................................................................................................................................................................
Το «Δεν Ήσουν Ποτέ Εδώ» είναι μια ταινία για την απόλυτη αποξένωση του σινεμά από το περιεχόμενό του. Και αυτό δεν το λέμε για καλό, ειδικά αν προσθέσει κανείς πως η άσκηση της Λιν Ράμσεϊ πάνω στη φόρμα αγγίζει και επίπεδα σπουδαστικού σινεμά, με δωρεάν σεναριακές λύσεις, δήθεν ποιητικές στιγμές και ακόμη πιο δήθεν, ακύρωση των ειδών με σκηνές που θα συναντούσες στο σινεμά ενός πρωτοεμφανιζόμενου ή κάποιου υπερβολικά υπερφίαλου σκηνοθέτη.
Δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή στη διαδρομή του Τζο που να σε ενδιαφέρει πραγματικά, είτε αυτή έχει να κάνει με το (πόσο γραφικό πια) παρελθόν του στο Ιράκ, είτε με τη σχέση του με τη μητέρα του που βρίσκει κι αυτή μια σινεφιλική αναφορά στο «Ψυχώ» του Άλφρεντ Χίτσκοκ - σε μια λογική του όσο περισσότερο κλείνουμε το μάτι στο θεατή τόσο αυτός ξεχνιέται ότι βλέπει κάτι που δεν έχει σημασία. Πόσο μάλλον όταν το πολιτικό κομμάτι της ταινίας - η διαφθορά στα υψηλά κλιμάκια της πολιτικής ζωής της χώρας σε συνδυασμό με τη διακίνηση παιδιών που πουλιούνται σε σεξουαλικό εμπόριο - αντιμετωπίζεται σχηματικά και περισσότερο σαν σχέδιο υπόθεσης παρά σαν μια ουσιαστική κριτική απέναντι σε μια χώρα και ένα κόσμο προορισμένο να λυγίσει κάτω από το βάρος της υποκρισίας.
Έχοντας στα χέρια της έναν από τους σπουδαιότερους - ίσως τον σπουδαιότερο - ηθοποιό της γενιάς του, η Λιν Ράμσεϊ καταφέρνει να κάνει ακόμη και αυτόν τον Χοακίν Φίνιξ να μοιάζει ψεύτικος, εδώ σε μια δωρεάν σωματική ερμηνεία που έρχεται να προσθέσει ακόμη ένα κενό σε μια ταινία που της λείπουν τελικά τόσα πολλά πράγματα ώστε να απέχει πάρα πολύ από το υπαρξιακό τριπάκι και το εφιαλτικό νεο-γουέστερν με το οποίο η Σκοτσέζα δημιουργός του θέλησε να περάσει στην άλλη όχθη του Ατλαντικού.
Το «Δεν Ήσουν Ποτέ Εδώ» είναι μια ταινία για την απόλυτη αποξένωση του σινεμά από το περιεχόμενό του. Και αυτό δεν το λέμε για καλό, ειδικά αν προσθέσει κανείς πως η άσκηση της Λιν Ράμσεϊ πάνω στη φόρμα αγγίζει και επίπεδα σπουδαστικού σινεμά, με δωρεάν σεναριακές λύσεις, δήθεν ποιητικές στιγμές και ακόμη πιο δήθεν, ακύρωση των ειδών με σκηνές που θα συναντούσες στο σινεμά ενός πρωτοεμφανιζόμενου ή κάποιου υπερβολικά υπερφίαλου σκηνοθέτη.
Δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή στη διαδρομή του Τζο που να σε ενδιαφέρει πραγματικά, είτε αυτή έχει να κάνει με το (πόσο γραφικό πια) παρελθόν του στο Ιράκ, είτε με τη σχέση του με τη μητέρα του που βρίσκει κι αυτή μια σινεφιλική αναφορά στο «Ψυχώ» του Άλφρεντ Χίτσκοκ - σε μια λογική του όσο περισσότερο κλείνουμε το μάτι στο θεατή τόσο αυτός ξεχνιέται ότι βλέπει κάτι που δεν έχει σημασία. Πόσο μάλλον όταν το πολιτικό κομμάτι της ταινίας - η διαφθορά στα υψηλά κλιμάκια της πολιτικής ζωής της χώρας σε συνδυασμό με τη διακίνηση παιδιών που πουλιούνται σε σεξουαλικό εμπόριο - αντιμετωπίζεται σχηματικά και περισσότερο σαν σχέδιο υπόθεσης παρά σαν μια ουσιαστική κριτική απέναντι σε μια χώρα και ένα κόσμο προορισμένο να λυγίσει κάτω από το βάρος της υποκρισίας.
Έχοντας στα χέρια της έναν από τους σπουδαιότερους - ίσως τον σπουδαιότερο - ηθοποιό της γενιάς του, η Λιν Ράμσεϊ καταφέρνει να κάνει ακόμη και αυτόν τον Χοακίν Φίνιξ να μοιάζει ψεύτικος, εδώ σε μια δωρεάν σωματική ερμηνεία που έρχεται να προσθέσει ακόμη ένα κενό σε μια ταινία που της λείπουν τελικά τόσα πολλά πράγματα ώστε να απέχει πάρα πολύ από το υπαρξιακό τριπάκι και το εφιαλτικό νεο-γουέστερν με το οποίο η Σκοτσέζα δημιουργός του θέλησε να περάσει στην άλλη όχθη του Ατλαντικού.