Σκόρπια  ερωτικά ψήγματα  στη ποίηση  τού Σεφέρη.

Ιακωβίδης Γεώργιος-Θλιμμένη κόρη 

 Η λυπημένη   (Από τη Στροφή)
 
  Στην πέτρα τής υπομονής
  κάθισες προς το βράδυ
  με τού ματιού σου το μαυράδι
  δείχνοντας πως πονείς·
 
  κι είχες στα χείλια τη γραμμή
  που είναι γυμνή και τρέμει
  σαν η ψυχή γίνεται ανέμη
  και δέουνται οι λυγμοί·
 
  κι είχες στο νου σου το σκοπό 
  που ξεκινά το δάκρυ
  κι ήσουν κορμί που από την
  άκρη γυρίζει στον καρπό·
 
  μα τής καρδιάς σου ο σπαραγμός
  δε βόγκηξε κι εγίνη
  το νόημα που στον κόσμο δίνει
  έναστρος ουρανός.

Από τον "Ερωτικό λόγο"

Πίνακας της: Nathalie Picoulet

Α᾿
Ρόδο τής μοίρας, γύρευες να βρεις να μάς πληγώσεις
μα έσκυβες σαν το μυστικό που πάει να λυτρωθεί
κι ήταν ωραίο το πρόσταγμα που δέχτηκες να δώσεις
κι ήταν το χαμογέλιο σου σαν έτοιμο σπαθί.
 
Τού κύκλου σου το ανέβασμα ζωντάνευε τη χτίση
από τ᾿ αγκάθι σου έφευγε τού δρόμου ο στοχασμός
η ορμή μας γλυκοχάραζε γυμνή να σ᾿ αποχτήσει
ο κόσμος ήταν εύκολος. Ένας απλός παλμός.
 
Β᾿
Τα μυστικά τής θάλασσας ξεχνιούνται στ᾿ ακρογιάλια
η  σκοτεινάγρα τού βυθού ξεχνιέται στον αφρό.
Λάμπουνε ξάφνου πορφυρά τής μνήμης τα κοράλλια...
Ω μην ταράξεις... πρόσεξε ν᾿ ακούσεις τ᾿ αλαφρό
 
ξεκίνημά της... τ᾿ άγγιξες το δέντρο με τα μήλα
το χέρι απλώθη κι η κλωστή δείχνει και σε οδηγεί...
Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και στα φύλλα
να  ᾿σουν εσύ που θα ᾿φερνες την ξεχασμένη αυγή!
 
Στον κάμπο τού αποχωρισμού να ξανανθίζουν κρίνα
μέρες ν᾿ ανοίγουνται ώριμες, οι αγκάλες τ᾿ ουρανού,
να φέγγουν στο αντηλάρισμα τα μάτια μόνο εκείνα
αγνή η ψυχή να γράφεται σαν το τραγούδι αυλού...
.....................................................................................................
Ρόδο τού ανέμου, γνώριζες μα ανέγνωρους μάς πήρες
την ώρα που θεμέλιωνε γιοφύρια ο λογισμός
να πλέξουνε τα δάχτυλα και να διαβούν δυο μοίρες
και να χυθούν στο χαμηλό κι αναπαμένο φως.

Γ᾿
 Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και στα φύλλα!
Πρόβαλε ανάστημα άγρυπνο στο πλήθος της σιωπής
σήκωσε το κεφάλι σου από τα χέρια τα καμπύλα
το θέλημά σου να γενεί και να μού ξαναπείς
 
τα λόγια που άγγιζαν και σμίγαν το αίμα σαν αγκάλη·
κι ας γείρει ο πόθος σου βαθύς σαν ίσκιος καρυδιάς
και να μάς πλημμυράει με των μαλλιών σου τη σπατάλη
από το χνούδι τού φιλιού στα φύλλα τής καρδιάς.
 
Χαμήλωναν τα μάτια σου κι είχες το χαμογέλιο
που ανιστορούσαν ταπεινά ζωγράφοι αλλοτινοί.
Λησμονημένο ανάγνωσμα σ᾿ ένα παλιό ευαγγέλιο
το μίλημά σου ανάσαινε κι η ανάλαφρη φωνή:
 .....................................................................................................
«Λες κι είχα αναστηθεί γυμνή σε μια παρμένη θύμηση
σαν ήρθες γνώριμος και ξένος, ακριβέ μου
να μου χαρίσεις γέρνοντας την απέραντη λύτρωση
που γύρευα από τα γοργά σείστρα του ανέμου...»
​
Το ραγισμένο ηλιόγερμα λιγόστεψε κι εχάθη
κι έμοιαζε πλάνη να ζητάς τα δώρα τ᾿ ουρανού.
Χαμήλωναν τα μάτια σου. Του φεγγαριού τ᾿ αγκάθι
βλάστησε και φοβήθηκες τους ίσκιους του βουνού.

...Μες στον καθρέφτη η αγάπη μας, πώς πάει και λιγοστεύει
μέσα στον ύπνο τα όνειρα, σκολειό τής λησμονιάς
μέσα στα βάθη τού καιρού, πώς η καρδιά στενεύει
και χάνεται στο λίκνισμα μιας ξένης αγκαλιάς...
​

Δ΄
Αυγάζει ξάφνου το άγαλμα. Μα τα κορμιά έχουν σβήσει
στη θάλασσα στον άνεμο στον ήλιο στη βροχή.
Έτσι γεννιούνται οι ομορφιές που μάς χαρίζει η φύση
μα ποιος να ξέρει αν πέθανε στον κόσμο μια ψυχή.
​...........................................................................................................
​


​Ε᾿
 
Πού πήγε η μέρα η δίκοπη που είχε τα πάντα αλλάξει;
Δε θα βρεθεί ένας ποταμός να᾿ ναι για μάς πλωτός;
Δε θα βρεθεί ένας ουρανός τη δρόσο να σταλάξει
για την ψυχή που νάρκωσε κι ανάθρεψε ο λωτός;
 
Στην πέτρα τής υπομονής προσμένουμε το θάμα
που ανοίγει τα επουράνια κι είν᾿ όλα βολετά
προσμένουμε τον άγγελο σαν το πανάρχαιο δράμα
την ώρα που τού δειλινού χάνουνται τ᾿ ανοιχτά
 
τριαντάφυλλα... Ρόδο άλικο τού ανέμου και τής μοίρας,
μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός
ρόδο τής νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας
τρικύμισμα τής θάλασσας... Ο κόσμος είναι απλός.

Ολόκληρο το ποίημα και ανάλυση τού Ερωτικού λόγου στον σύνδεσμο:  Ερωτικός λόγος

​Από το "Μυθιστόρημα"

ΙΓ΄ 
Ύδρα  (Απόσπασμα )

...............................................................................................
Θα είταν ωραία τα μάτια σου να κοίταζαν
θα είταν λαμπρά τα χέρια σου ν’ απλώνουνταν
θα είταν σαν άλλοτε ζωηρά τα χείλια σου
μπρος σ’ ένα τέτοιο θάμα·
το γύρευες
τι γύρευες μπροστά στη στάχτη
ή μέσα στη βροχή στην καταχνιά στον άνεμο,
την ώρα ακόμη που χαλάρωναν τα φώτα
κι η πολιτεία* βύθιζε κι από τις πλάκες
σού ᾿δειχνε την καρδιά του ο Ναζωραίος,
τι γύρευες; γιατί δεν έρχεσαι; τι γύρευες;

* Σχὀλια

*πολιτεία: Ο  Γ. Π. Σαββίδης στις σημειώσεις του ως επιμελητής τής 11ης έκδοσης των ποιημάτων τού Σεφέρη γράφει: η πολιτεία όχι τής Ύδρας· πιθανότατα πρόκειται για το Λονδίνο.
Ο Σεφέρης στις Δοκιμές Α΄ σελ. 47 στο κείμενό του το αφιερωμένο στον ποιητή Δ. Ι. Αντωνίου, "Ο θαλασσινός μας φίλος" γράφει κατά την επίσκεψη τού Αντωνίου στο Λονδίνο. (ήταν καπετάνιος):
«Βγήκαμε μέσα στους αδειασμένους δρόμους τής γαληνεμένης πολιτείας. Πάνω στις υγρές πλάκες των πεζοδρομίων, ζωγραφισμένες με πολύχρωμες κιμωλίες, η εικόνα τού Χριστού μ᾿ ένα ξεβαμμένο βυσσινί στο μέτωπο και στην καρδιά.......»
(Σχόλιο δικό μου: πραγματικά περίεργο βίτσιο. Από ευσεβείς ή ασεβείς;)
Άλλη αναφορά ότι πρόκειται για το Λονδίνο γίνεται από το Σεφέρη στο ποίημα "Πέμπτη" από τη συλλογή "Σημειώσεις για μια «Εβδομάδα»" ένα ιδιαίτερα κρυπτικό ποίημα στο οποίο συμπλέκονται  μεγάλα διαχρονικά θέματα, "ΤΎΡΑΝΝΟΣ", "GLORIA MUNTI"  με καθημερινές εικόνες από το Λονδίνο, από τον Τάμεση :
«δεν ξεχωρίζω τίποτε.........
μόνο εφτά λόγχες βυθισμένες στο νερό
στεκάμενο και χωρίς αίμα
και κάποτε στις πλάκες φωτισμένες θλιβερά
κάτω απ᾿ τον πύργο τον αλλήθωρο
ζωγραφιστός με κόκκινο και κίτρινο μολύβι
δείχνοντας την πληγή του ο Ναζωραίος.»

ΙΕ΄ (Απόσπασμα)

Ο ύπνος σε τύλιξε, σαν ένα δέντρο, με πράσινα φύλλα,
ανάσαινες, σαν ένα δέντρο, μέσα στο ήσυχο φως,
μέσα στη διάφανη πηγή κοίταξα τη μορφή σου·
κλεισμένα βλέφαρα και τα ματόκλαδα χάραζαν το νερό. 
Τα δάχτυλά μου στο μαλακό χορτάρι, βρήκαν τα δάχτυλά σου
κράτησα το σφυγμό σου μια στιγμή
κι ένιωσα αλλού τον πόνο της καρδιάς σου.

​Κάτω από το πλατάνι, κοντά στο νερό, μέσα στις δάφνες
ο ύπνος σε μετακινούσε και σε κομμάτιαζε  
γύρω μου, κοντά μου, χωρίς να μπορώ να σ’ αγγίξω ολόκληρη,
ενωμένη με τη σιωπή σου·
βλέποντας τον ίσκιο σου να μεγαλώνει και να μικραίνει,
να χάνεται στους άλλους ίσκιους,
μέσα στον άλλο
κόσμο που σ’ άφηνε και σε κρατούσε.
......................................................................................................................

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

ΤΕΤΡΆΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΆΤΩΝ / ΔΟΣΜΈΝΑ

Φυγή

Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας
έφευγε ξαναγύριζε και μάς έφερνε
ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό
ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στο πρωινό χορτάρι
ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε
να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας.

Η αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε
σιγά μέσα στα πράγματα που μάς τριγύριζαν
να εξηγήσει γιατί δε θέλουμε να πεθάνουμε
με τόσο πάθος.

Κι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε
μ’ όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες
κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα
εκείνου τού ανθρώπου
κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη
μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε
μέσα στη φυγή.

Από τη συλλογή "Ο κ. Στρατής Θαλασσινός περιγράφει ένα άνθρωπο".

Σικελιώτης Γιώργος "Νέος με λουλούδι"

Σικελιώτης Γιώργος "Γυμνό"

 2. Παιδί.

Όταν άρχισα να μεγαλώνω με βασάνιζαν τα δέντρα 
γιατί χαμογελάτε; πήγε ο νους σας στην άνοιξη
που είναι σκληρή για τα μικρά παιδιά;
μ’ άρεσαν πολύ τα πράσινα φύλλα
νομίζω πως έμαθα λίγα γράμματα γιατί το στουπόχαρτο
πάνω στο θρανίο μου ήταν κι εκείνο πράσινο
 με βασάνιζαν οι ρίζες των δέντρων όταν μέσα στη ζεστασιά
τού χειμώνα ερχόντανε να τυλιχτούν γύρω στο κορμί μου 
δεν έβλεπα άλλα όνειρα σαν ήμουν παιδί·
έτσι γνώρισα το κορμί μου.

3. Έφηβος

Το καλοκαίρι στα δεκαέξι μου χρόνια τραγούδησε μια ξένη φωνή μέσα στ’ αφτιά μου
είταν θυμούμαι στην ακροθαλασσιά, ανάμεσα στα κόκκινα δίχτυα και μια βάρκα ξεχασμένη στην άμμο, σκελετός
δοκίμασα να την πλησιάσω τη φωνή εκείνη βάζοντας την ακοή μου πάνω στην άμμο,
η φωνή χάθηκε
μα ένα πεφταστέρι
σα να ᾿βλεπα για πρώτη φορά ένα πεφταστέρι
και στα χείλια η αρμύρα τού κυμάτου.
Τη νύχτα εκείνη δεν ήρθαν πια οι ρίζες των δέντρων.
Την άλλη μέρα ένα ταξίδι ανοίχτηκε μέσα στο νου μου
κι έκλεισε πάλι σα ζωγραφισμένο βιβλίο·
συλλογίστηκα να πηγαίνω κάθε βράδυ στ᾿
ακρογιάλι
να μάθω πρώτα τ᾿ ακρογιάλι κι έπειτα να πάρω το πέλαγο·
την τρίτη μέρα αγάπησα μια κοπέλα πάνω σε μια κορφή
είχε ένα άσπρο σπιτάκι σα ρημοκλήσι
μια γριά μάνα στο παραθύρι με σκυμμένα γυαλιά πάνω σε
βελόνες, πάντα σιωπηλή
μια γλάστρα βασιλικό μια γλάστρα γαρούφαλα
την έλεγαν νομίζω Βάσω Φρόσω ή Μπίλιω·
έτσι ξέχασα τη θάλασσα.
Μια Δευτέρα τού Οκτώβρη
βρήκα μια σπασμένη στάμνα μπροστά στο άσπρο σπιτάκι
η Βάσω (για συντομία) φάνηκε μ᾿  ένα μαύρο φουστάνι
αχτένιστα μαλλιά και κόκκινα μάτια
όταν τη ρώτησα:
«Πέθανε, ο γιατρός λέει πέθανε γιατί δε σφάξαμε το μαύρο
κόκορα στα θεμέλια… πού να βρεθεί μαύρος κόκορας
εδώ πέρα… μονάχα άσπρα κοπάδια… και τα πουλιά
τα πουλούν μαδημένα στην αγορά».
Δε φανταζόμουνα έτσι τη θλίψη και το θάνατο
έφυγα και ξαναγύρισα στη θάλασσα.
Τη νύχτα πάνω στην κουβέρτα τού «Αϊ-Νικόλα»
ονειρεύτηκα μια παμπάλαιη ελιά να δακρύζει.

Σχόλια: Μια πρώτη γεύση έρωτα, θανάτου.
«Πέθανε, ο γιατρός λέει: πέθανε γιατί δε σφάξαμε το μαύρο
κόκορα στα θεμέλια… »  γιατρός να σού πετύχει.........

4.  Παλικάρι

Ταξίδεψα ένα χρόνο με τον Καπετάν Δυσσέα 
ήμουν καλά
στην καλοκαιριά βολευόμουνα στην πλώρη πλάι στη γοργόνα 
τραγουδούσα τα κόκκινα χείλια της κοιτάζοντας τα χελιδονόψαρα, 
στη φουρτούνα τρύπωνα σε μια γωνιά στ᾿  αμπάρι μαζί με το καραβόσκυλο που με ζέσταινε.
Σα βγήκε ο χρόνος είδα ένα πρωί μιναρέδες 
ο ναύκληρος μού είπε:
​«Είναι η Αγιά - Σοφιά,  θα σε πάω το βράδυ στις γυναίκες».
Έτσι γνώρισα τις γυναίκες που φορούν μονάχα κάλτσες 
εκείνες που διαλέγουμε, μάλιστα.
Ήταν ένας περίεργος τόπος ένα περιβόλι με δυο καρυδιές μια δράνα ένα πηγάδι τριγύρω ο τοίχος με σπασμένα γυαλιά στην άκρη ένα αυλάκι τραγουδούσε «Εις το ρεύμα τής ζωής μου». 
Τότες είδα για πρώτη μου φορά μια καρδιά τρυπημένη με τη γνωστή σαΐτα ζωγραφισμένη στον τοίχο με κάρβουνο. 
Είδα τα φύλλα τής κληματαριάς κίτρινα 
πεσμένα χάμω κολλημένα στις πλάκες στη φτωχή λάσπη 
κι έκανα ένα βήμα να πάω πίσω στο καράβι.
Τότες ο ναύκληρος μ᾿  άρπαξε από το γιακά και με πέταξε μέσα στο πηγάδι· το ζεστό νερό και τόση ζωή τριγύρω στο δέρμα…
Έπειτα το κορίτσι μού είπε παίζοντας απρόσεχτα με το δεξί του στήθος: 
«Είμαι από τη Ρόδο, με αρρεβώνιασαν 13 χρονώ για 100 παράδες».
Και τ᾿  αυλάκι τραγουδούσε «Εις το ρεύμα τής ζωής μου».
......................................................................................................................
Τής είπα μονάχα
«Πρόσεξε θα το χαλάσεις είναι η ζωή σου».
Το βράδυ στο καράβι δε βάσταξα να σιμώσω τη γοργόνα, τη ντρεπόμουνα.

Σχόλιο: «Είδα τα φύλλα της κληματαριάς κίτρινα πεσμένα χάμω κολλημένα στις πλάκες στη φτωχή λάσπη....»
Η έκφραση αυτή επανέρχεται στην ποίηση τού Σεφέρη και σηματοδοτεί την έκπτωση τού έρωτα.


5. Άντρας
Από τότες είδα πολλά καινούρια τοπία· πράσινους κάμπους που σμίγουν το χώμα με τον ουρανό, τον άνθρωπο με το σπόρο, μέσα σε μιαν ακαταμάχητη υγρασία· πλατάνια και έλατα· λίμνες με τσαλακωμένες οπτασίες και κύκνους αθάνατους γιατί έχασαν τη φωνή τους — σκηνικά που ξετύλιγε ο θεληματικός σύντροφός μου, ο πλανόδιος εκείνος θεατρίνος, καθώς έπαιζε το μακρύ βούκινο που τού είχε ρημάξει τα χείλια, και γκρέμιζε με μια στριγκιά φωνή, ό,τι πρόφταινα να χτίσω, σαν τη σάλπιγγα στην Ιεριχώ. Είδα και μια παλιά εικόνα σε κάποια χαμηλοτάβανη αίθουσα· τη θαύμαζε πολύς λαός. Παράσταινε την ανάσταση τού Λαζάρου. Δε θυμάμαι ούτε το Χριστό ούτε το Λάζαρο. Μόνο, σε μια γωνιά, την αηδία ζωγραφισμένη σ᾿  ένα πρόσωπο που κοίταζε το θαύμα σα να το μύριζε. Αγωνιζότανε να προστατέψει την ανάσα του μ᾿  ένα πελώριο πανί που τού κρεμότανε από το κεφάλι. Αυτός ο κύριος τής «Αναγέννησης» μ’ έμαθε να μην περιμένω πολλά πράματα από τη δευτέρα παρουσία…

Μάς  έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχτείτε.
Υποταχτήκαμε και βρήκαμε τη στάχτη.
Μάς έλεγαν θα νικήσετε όταν αγαπήσετε.
Αγαπήσαμε και βρήκαμε τη στάχτη.
Μάς έλεγαν θα νικήσετε όταν εγκαταλείψετε τη ζωή σας.
Εγκαταλείψαμε τη ζωή μας και βρήκαμε τη στάχτη…

Βρήκαμε τη στάχτη. Μένει να ξαναβρούμε τη ζωή μας, τώρα που δεν έχουμε πια τίποτα. Φαντάζομαι, εκείνος που θα ξανάβρει τη ζωή, έξω από τόσα χαρτιά, τόσα συναισθήματα, τόσες διαμάχες και τόσες διδασκαλίες, θα είναι κάποιος σαν εμάς, μόνο λιγάκι πιο σκληρός στη μνήμη. Εμείς, δεν μπορεί, θυμόμαστε ακόμη τι δώσαμε. Εκείνος θα θυμάται μονάχα τι κέρδισε από την κάθε του προσφορά. Τι μπορεί να θυμάται μια φλόγα; Α θυμηθεί λίγο λιγότερο απ᾿  ό,τι χρειάζεται, σβήνει· α θυμηθεί λίγο περισσότερο απ᾿  ό,τι χρειάζεται, σβήνει. Να μπορούσε να μάς διδάξει, όσο ανάβει, να θυμόμαστε σωστά. Εγώ τελείωσα· να γινότανε τουλάχιστο να αρχίσει κάποιος άλλος αποκεί που τελείωσα εγώ. Είναι ώρες που έχω την εντύπωση πως έφτασα στο τέρμα, πως όλα είναι στη θέση τους, έτοιμα να τραγουδήσουν συνταιριασμένα. Η μηχανή στο σημείο να ξεκινήσει. Μπορώ μάλιστα να τη φανταστώ σε κίνηση, ζωντανή, σαν κάτι ανυποψίαστα καινούριο. Αλλά υπάρχει κάτι ακόμα· ένα απειροελάχιστο εμπόδιο, ένα σπυρί τής άμμου, που μικραίνει, μικραίνει χωρίς να είναι δυνατό να εκμηδενιστεί. Δεν ξέρω τι πρέπει να πω ή τι πρέπει να κάνω. Το εμπόδιο αυτό μού παρουσιάζεται κάποτε σαν ένας κόμπος δάκρυ χωμένος σε κάποια κλείδωση τής ορχήστρας που θα την κρατά βουβή ώσπου να διαλυθεί. Κι έχω το ασήκωτο συναίσθημα πως ολόκληρη η ζωή που μού απομένει δε θα  ναι αρκετή για να καταλύσει αυτή τη στάλα μέσα στην ψυχή μου. Και με καταδιώκει η σκέψη πως αν μ᾿  έκαιγαν ζωντανό αυτή η επίμονη στιγμή θα παραδινότανε τελευταία.
Ποιος θα μάς βοηθούσε; Κάποτε, όταν ήμουν ακόμη στα καράβια, ένα μεσημέρι τον Ιούλιο, βρέθηκα μόνος σε κάποιο νησί, σακάτης μέσα στον ήλιο. Ένα καλό μελτέμι μού έφερνε στοργικούς στοχασμούς, όταν ήρθαν και κάθισαν λίγο παραπέρα, μια νέα γυναίκα με διάφανο φουστάνι, που άφηνε να ζωγραφίζεται το κορμί της, λιγνό και θεληματικό σα ζαρκαδιού, κι ένας σιωπηλός άντρας που, μια οργιά μακριά της, την κοίταζε στα μάτια. Μιλούσαν μια γλώσσα που δεν καταλάβαινα. Τον εφώναζε Τζιμ. Τα λόγια τους όμως δεν είχαν κανένα βάρος και οι ματιές τους σωφιλιασμένες και ακίνητες άφηναν τα μάτια τους τυφλά. Τούς συλλογίζομαι πάντα γιατί είναι οι μόνοι άνθρωποι, που είδα στη ζωή μου να μην έχουν το αρπαχτικό ή το κυνηγημένο ύφος που γνώρισα σ᾿  όλους τούς άλλους. Το ύφος εκείνο που τούς κάνει ν᾿  ανήκουν στο κοπάδι των λύκων ή στο κοπάδι των αρνιών. Τούς συναπάντησα πάλι την ίδια μέρα σ᾿  ένα από τα νησιώτικα κλησάκια που βρίσκει κανείς όπως παραπατά και τα χάνει μόλις βγει. Κρατούσαν πάντα την ίδια απόσταση κι έπειτα πλησίασαν και φιληθήκανε. Η γυναίκα έγινε μια θαμπή εικόνα και χάθηκε, μικρή καθώς ήταν. Ρωτιόμουν αν ήξεραν πώς είχαν βγει από τα δίχτυα τού κόσμου…
Είναι καιρός να πηγαίνω. Ξέρω ένα πεύκο που σκύβει κοντά σε μια θάλασσα. Το μεσημέρι, χαρίζει στο κουρασμένο κορμί έναν ίσκιο μετρημένο σαν τη ζωή μας, και το βράδυ, ο αγέρας περνώντας μέσα από τα βελόνια του, πιάνει ένα περίεργο τραγούδι, σαν ψυχές που κατάργησαν το θάνατο, τη στιγμή που ξαναρχίζουν να γίνουνται δέρμα και χείλια. Κάποτε ξενύχτησα κάτω από αυτό το δέντρο. Την αυγή ήμουνα καινούριος σα να με είχαν κόψει την ώρα εκείνη από το λατομείο. Α! να ζήσει κανείς τουλάχιστο έτσι, αδιάφορο.

Λονδίνο, 5 Ιουνίου 1932

Από τη συλλογή "Σχέδια για ένα Καλοκαίρι"

Επιφάνια, 1937 (Απόσπασμα)

                                  .....................................................................................................
​                                   Κράτησα τη ζωή μου· στ᾿  αριστερό σου χέρι μια γραμμή
                                   μια χαρακιά στο γόνατό σου, τάχα να υπάρχουν 
                                   στην άμμο τού περασμένου καλοκαιριού τάχα
                                   να μένουν εκεί που φύσηξε ο βοριάς καθώς ακούω
                                   γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή.       
.                                  .............................................................................................................
                                  Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή
                                  δεν ξέρω πια να μιλήσω μήτε να συλλογιστώ· ψίθυροι
                                  σαν την ανάσα τού κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη
                                  σαν την ανθρώπινη φωνή τής νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια 
                                  σαν την ανάμνηση τής φωνής σου λέγοντας «ευτυχία».
................................................................................................................................

Άνθη τής Πέτρας

Άνθη τής  πέτρας μπροστά στην πράσινη θάλασσα
με φλέβες που μού θύμιζαν άλλες αγάπες
γυαλίζοντας στ’ αργό ψιχάλισμα,
άνθη τής πέτρας φυσιογνωμίες
που ήρθαν όταν κανένας δε μιλούσε και μού μίλησαν που μ’ άφησαν να τις αγγίξω ύστερ’ απ’ τη σιωπή
μέσα σε πεύκα σε πικροδάφνες και σε πλατάνια.

Άνθη τής πέτρας (Live) · Μίκης Θεοδωράκης · Μανώλης Μητσιάς.

Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές

Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές
υπάρχει μια δίψα υπάρχει μια αγάπη 
υπάρχει μια έκσταση,
όλα σκληρά σαν τα κοχύλια
μπορείς να τα κρατήσεις στην παλάμη σου.
Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές
μέρες ολόκληρες σε κοίταζα στα μάτια 
και δε σε γνώριζα μήτε με γνώριζες.

 Μουσική Μίκης Θεοδωράκης - Γιώργος Νταλάρας & Νεανική Χορωδία Λεοντείου Λυκείου Νέας Σμύρνης

Από την "Κίχλη"

John William Waterhouse, Circe 1911

Β΄ Ο ΗΔΟΝΙΚΌΣ  ΕΛΠΉΝΩΡ (Απόσπασμα)
.....................................................................................
Όπως όταν
στα τελευταία τής νιότης σου αγαπήσεις 
γυναίκα που έμεινε όμορφη, κι όλο φοβάσαι,
καθώς την κράτησες γυμνή το μεσημέρι,
τη μνήμη που ξυπνά στην αγκαλιά σου·
φοβάσαι το φιλί μη σε προδώσει
σ᾿  άλλα κρεβάτια περασμένα τώρα
που ωστόσο θα μπορούσαν να στοιχειώσουν
τόσο εύκολα τόσο εύκολα και ν᾿  αναστήσουν
είδωλα στον καθρέφτη, σώματα που ήταν μια φορά·
την ηδονή τους.
.............................................................................................

Γ΄ ΤΟ ΝΑΥΆΓΙΟ ΤΉΣ «ΚΊΧΛΗΣ» (Απόσπασμα)
.........................................................................................................................
η γλυφή γέψη τἠς γυναίκας που φαρμακώνει το φυλακισμένο 
βγαίνει απ᾿  το κύμα δροσερό κλωνάρι  στολισμένο στάλες. 
Τραγούδησε μικρή Αντιγόνη, τραγούδησε, τραγούδησε…
δε σού μιλώ για περασμένα, μιλώ για την αγάπη·
στόλισε τα μαλλιά σου με τ᾿  αγκάθια τού ήλιου, σκοτεινή κοπέλα· 
η καρδιά τού Σκορπιού βασίλεψε,
ο τύραννος μέσα απ’ τον άνθρωπο έχει φύγει,  
​κι όλες οι κόρες τού πόντου, Νηρηίδες, Γραίες  τρέχουν στα λαμπυρίσματα τής αναδυομένης·
όποιος ποτέ του δεν αγάπησε θ’ αγαπήσει, στο φως·
........................................................................................................................