Μίλαν Κούντερα To παιχνίδι τού Ωτοστόπ

Μίλαν Κούντερα: "Το παιγνίδι του ΩΤΟ-ΣΤΟΠ" από το βιβλίο "Γελοίοι Έρωτες"

Εκδόσεις: Οδυσσέας, Μετάφραση: Γιάννης Δημολίτσας

Θέλετε να ξαναζωντανέψετε την ερωτική σας σχέση;

Ποιος άντρας στις φαντασιώσεις του δεν έχει ονειρευτεί ένα ωτοστόπ από μια γυναίκα που θα ᾿ναι μυστηριώδης, όχι σαν τις "κανονικές" που συναντάει καθημερινά, και που θα έχει μαζί της μια ονειρεμένη περιπέτεια. Το ίδιο κάπως όνειρο, μπορεί να τυραννά και τις γυναίκες, δεν το ξέρω ακριβώς, γιατί οι γυναίκες μού φαίνονται πιο ορθολογίστριες, δεν είναι τόσο χύμα σαν τούς άντρες, και θεωρώ ότι κατ᾿ ευθείαν αντί για περιπέτεια ψάχνουν τον άντρα τής ζωής τους.
Το μυστήριο λοιπόν στον έρωτα, αυτό που δίνει με τη φαντασίωση το κάτι παραπάνω στη γεύση τού έρωτα.. Με αυτό προικίζει έξτρα τούς ήρωες του, ένα ζευγάρι νέων την πρώτη μέρα που ξεκινά για διακοπές, ο Κούντερα.
Από μια επινόηση μάλλον τής κοπέλας, που μεταμορφώνεται σε ένα "τυχαίο άγνωστο κορίτσι", καθώς περιμένει το φίλο της έξω από το βενζινάδικο, να συνεχίσουν το ταξίδι τους μετά το γέμισμα με βενζίνη τής Scoda Felicia.
{Η κοπέλα προχωρούσε κατά μήκος του δρόμου· μόλις που γύριζε κάθε τόσο για να δει μήπως ερχόταν η Φελίτσια. Την είδε επιτέλους. Σταμάτησε κι άρχισε να κάνει σήμα, σαν ένα κορίτσι που κάνει ωτοστόπ σ᾿ ένα άγνωστό του αυτοκίνητο. Η Φελίτσια φρενάρισε και σταμάτησε ακριβώς στο ύψος της. Ο οδηγός έσκυψε προς το τζάμι, το κατέβασε, χαμογέλασε και: «Πού πηγαίνετε, δεσποινίς;» ρώτησε. «Πηγαίνετε στη Μπύστρικα;» ρώτησε με τη σειρά της μ᾿ ένα φιλάρεσκο χαμόγελο. «Παρακαλώ, ανεβείτε», είπε αυτός ανοίγοντας την πόρτα. Ανέβηκε και το αυτοκίνητο ξεκίνησε}.
Έτσι ξεκινά ένα παιγνίδι μεταξύ τους, ένα ερωτικό παιγνίδι μεταξύ δύο "αγνώστων" που όλα θα πρέπει να επινοηθούν από την αρχή. Όλα που προσδιορίζουν τον έρωτα θα βγουν με διάφορες μορφές από τις κρύπτες τους. Υποχωρήσεις, ζήλιες, φόβοι, πιθανές προδοσίες, συμπεριφορές υπό το άσυλο τού άγνωστου, τού ανοίκειου θα πάρουν κεφάλι. Ο Κούντερα με ψιλοβελονιά κεντά το χαριτωμένο αυτό διήγημα.
«Ο νεαρός εκνευριζόταν όλο και περισσότερο βλέποντας πόσο καλά ήξερε η φιλενάδα του να φέρεται σαν εύκολη γυναίκα αφού ήξερε να παίζει τόσο καλά αυτό το ρόλο, σκεφτόταν, σημαίνει ότι είναι ο πραγματικός της ρόλος. Δεν ήταν η ψυχή μιας άλλης, που εμφανίστηκε άγνωστο από πού, που είχε χωθεί κάτω από το πετσί της· εκείνη που ενσάρκωνε με τον τρόπο αυτό, ήταν ο εαυτός της· ίσως ήταν ένα μέρος του εαυτού της, που κράταγε συνήθως προσεκτικά ασφαλισμένο αλλά που είχε ξεφύγει από το κλουβί του, με το πρόσχημα τού παιχνιδιού· πίστευε αναμφίβολα ότι απαρνιόταν τον εαυτό της παίζοντας αυτή την κωμωδία»
«Όσο περισσότερο τού ήταν ξένη διανοητικά τόσο περισσότερο την ποθούσε, ήταν αυτή η ξένη ψυχή που διέκρινε το γυναικείο της κορμί, ακόμη καλύτερα, ήταν αυτή η αλλοτρίωση που έκανε τούτο το κορμί κορμί, σαν να μην υπήρχε μέχρι τώρα γι᾿ αυτόν παρά μέσα από την ομίχλη τής συμπόνιας, τής τρυφερότητας, τής φροντίδας, τού έρωτα και τής συγκίνησης· σαν να ήταν χαμένος μες σ᾿ αυτή την ομίχλη».
«Δεν ήταν η ψυχή μιας άλλης, που εμφανίστηκε άγνωστο από πού, που είχε χωθεί κάτω από το πετσί της· εκείνη που ενσάρκωνε με τον τρόπο αυτό, ήταν ο εαυτός της· ίσως ήταν ένα μέρος του εαυτού της, που κράταγε συνήθως προσεκτικά ασφαλισμένο αλλά που είχε ξεφύγει από το κλουβί του με το πρόσχημα τού παιχνιδιού πίστευε αναμφίβολα ότι απαρνιόταν τον εαυτό της παίζοντας αυτή την κωμωδία».
«Αυτή που πάντα έτρεμε για το αύριο, αισθανόταν ξαφνικά τελείως ελεύθερη· αυτή η ζωή μιας άλλης όπου βρισκόταν ξαφνικά βυθισμένη ήταν μια ζωή ξεδιάντροπη, χωρίς βιολογικούς περιορισμούς, χωρίς παρελθόν και μέλλον, χωρίς δέσμευση. Ήταν μια σπάνια ελεύθερη ζωή. Η κοπέλα τού ωτοστόπ μπορούσε να τα κάνει όλα· της επιτρέπονταν τα πάντα: να πει τα πάντα, να κάνει τα πάντα, να δοκιμάσει τα πάντα».
«Ήταν σαν να έβλεπε δυο εικόνες μες στον ίδιο φακό, τη μία πάνω στην άλλη και τη μία μέσα από την άλλη. Αυτές οι δυο εικόνες τού έλεγαν ότι η φίλη του μπορούσε να τα χωρέσει όλα, ότι η ψυχή της ήταν φρικτά άμορφη, ότι μπορούσε να βρει θέση μέσα της η πίστη όπως και η απιστία, η προδοσία όπως και η αθωότητα, η φιλαρέσκεια όπως και η συστολή».
«Και οι λυγμοί παραχώρησαν τη θέση τους σε ένα βουβό θρήνο. Η κοπέλα επαναλάμβανε ασταμάτητα αυτή τη συγκινητική ταυτολογία: "Είμαι εγώ, είμαι εγώ, είμαι εγώ..."
Τότε ο νεαρός κάλεσε σε βοήθεια τη συμπόνια (και χρειάστηκε να την καλέσει από μακριά, γιατί δεν βρισκόταν πουθενά δίπλα του) ώστε να μπορέσει να παρηγορήσει την κοπέλα. Είχαν ακόμη δεκατρείς μέρες διακοπές μπροστά τους».

Απολαύστε όλο το κείμενο, όσοι δεν το έχουν κάνει μέχρι τώρα.

Πίνακας του Πανουργιά Σπύρου MATCH POINT 2

Το παιγνίδι τού ωτοστόπ

1.

Η βελόνα τού μετρητή βενζίνης ταλαντεύτηκε απότομα προς το μηδέν και ο νεαρός οδηγός του επιβατικού αυτοκινήτου είπε ότι ήταν τρομερό το τι ντερλίκωνε αυτή η Φελίτσια. «Φτάνει να μη μείνουμε από βενζίνη όπως την τελευταία φορά», παρατήρησε η φίλη του (είκοσι δύο χρονών περίπου) και υπενθύμισε στον οδηγό διάφορα μέρη όπου τούς είχε ήδη συμβεί αυτή η ατυχής περιπέτεια. Απάντησε ότι δεν ανησυχούσε γιατί ό,τι του συνέβαινε μαζί της είχε γι᾿ αυτόν τη γοητεία τής περιπέτειας. Η φίλη του δεν ήταν της ίδιας γνώμης· όταν έμεναν από βενζίνη σε ερημικές εξοχές, η περιπέτεια, όπως υποστήριζε, ήταν για εκείνη και μόνο, γιατί αυτός κρυβόταν κι εκείνη έπρεπε να χρησιμοποιήσει, και με το παραπάνω, τη γυναικεία γοητεία της: να σταματήσει ένα αυτοκίνητο, να τη μεταφέρουν στο κοντινότερο βενζινάδικο, και μετά να σταματήσει ένα άλλο αυτοκίνητο και να επιστρέφει με το μπετόνι γεμάτο βενζίνη. Ο νεαρός παρατήρησε ότι οι οδηγοί που την έπαιρναν στο αυτοκίνητό τους θα πρέπει να ήταν ιδιαίτερα αντιπαθητικοί για να μιλά για την αποστολή της σαν να ᾿ταν αγγαρεία.

Η κοπέλα απάντησε (με αδέξια φιλαρέσκεια) ότι μερικές φορές ήταν πολύ συμπαθητικοί αλλά δεν μπορούσε διόλου να επωφεληθεί, έτσι όπως ήταν φορτωμένη με το μπετόνι, και υποχρεωμένη να τους εγκαταλείψει πριν προλάβει ν᾿ αρχίσει οτιδήποτε. «Τέρας», τής είπε. Η συνοδηγός απάντησε ότι αν υπήρχε κάποιο τέρας, ήταν εκείνος. Ένας Θεός ξέρει πόσες κοπέλες τον σταματούσαν στους δρόμους όταν κυκλοφορούσε μόνος! Συνεχίζοντας να οδηγεί, αγκάλιασε τους ώμους της και τής έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο. Ο νεαρός ήξερε ότι η κοπέλα τον αγαπούσε και ζήλευε. Η ζήλεια δεν είναι κανένα ιδιαίτερα συμπαθητικό χαρακτηριστικό, αλλά όταν δεν γίνεται κατάχρηση (αν συνοδεύεται από μετριοφροσύνη), έχει, παρά τα μειονεκτήματά της, κάτι το συγκινητικό. Τουλάχιστον έτσι πίστευε ο νεαρός. Στην ηλικία τών είκοσι οχτώ χρόνων μόλις, νόμιζε ότι είναι γέρος και φανταζόταν πως ήξερε για τις γυναίκες όλα όσα μπορεί να ξέρει ένας άντρας.
Αυτό που εκτιμούσε στην κοπέλα που καθόταν δίπλα του ήταν ακριβώς αυτό που είχε συναντήσει σπανιότερα στις γυναίκες: την αγνότητα.
Η βελόνα βρισκόταν ήδη στο μηδέν όταν είδε στο δεξί μέρος τού δρόμου μια ταμπέλα που έδειχνε ότι υπήρχε ένα πρατήριο βενζίνης σε πενήντα μέτρα. Η κοπέλα δεν πρόλαβε να ανακοινώσει ότι αισθανόταν ανακουφισμένη, έβγαζε το αριστερό του φλας και ανέβαινε στο κράσπεδο μπροστά από τις αντλίες. Αναγκάστηκε όμως να σταματήσει, γιατί ένα τεράστιο βυτιοφόρο ήταν σταματημένο μπροστά από μια αντλία και γέμιζε τη δεξαμενή.
«Ας περιμένουμε», είπε και κατέβηκε. «Αργείτε πολύ;» φώναξε στον υπάλληλο με τα μπλε. « Ένα λεπτάκι, ξέρουμε τη δουλειά μας». Θέλησε να ξανακαθίσει στο αυτοκίνητο αλλά διαπίστωσε ότι η κοπέλα είχε κατεβεί από την άλλη πόρτα. «Με συγχωρείς», τού είπε. «Πού πας;» ρώτησε επίτηδες ο νεαρός, που είχε αντιληφθεί την αμηχανία τής κοπέλας. Ήταν πάνω από χρόνος που γνωρίζονταν, αλλά κατάφερνε ακόμη να κοκκινίζει μπροστά του κι αυτός αγαπούσε πολύ τις στιγμές τής συστολής της επειδή την ξεχώριζαν από τις άλλες γυναίκες που είχε γνωρίσει πριν από αυτή κι επειδή γνώριζε το νόμο της οικουμενικής αναγκαιότητας που έκανε πολύτιμη τη συστολή της φίλης του.
Η κοπέλα απεχθανόταν να τού ζητά (μολονότι ταξίδευαν συχνά πολλές ώρες συνέχεια) να σταματήσει μπροστά σε μια συστάδα δέντρων. Εκνευριζόταν πάντοτε από την προσποιητή έκπληξη με την οποία τη ρωτούσε γιατί. Η συστολή της ήταν γελοία, και αναχρονιστική, το ήξερε. Στη δουλειά της, το είχε διαπιστώσει επανειλημμένα, την κορόιδευαν και την προκαλούσαν επίτηδες, εξαιτίας τής ντροπαλότητάς της. Κοκκίνιζε πάντα εκ των προτέρων με την ιδέα ότι θα κοκκίνιζε. Ευχόταν συχνά να αισθανόταν ελεύθερη, ξένοιαστη, άνετα στο πετσί της, όπως ήξεραν να είναι οι περισσότερες κοπέλες τού περιβάλλοντος της. Είχε μάλιστα εφεύρει, για προσωπική της χρήση, μια πρωτότυπη μέθοδο αυτοδιδασκαλίας: επαναλάμβανε στον εαυτό της ότι κάθε ανθρώπινη ύπαρξη λαβαίνει όταν γεννιέται ένα σώμα ανάμεσα σ᾿ εκατομμύρια άλλα ετοιμοφόρετα σώματα, σαν να τής παραχωρούσαν ένα διαμέρισμα παρόμοιο με εκατομμύρια άλλα στο ίδιο γιγαντιαίο κτίριο, ότι το σώμα είναι λοιπόν κάτι το τυχαίο και απρόσωπο, απλώς ένα είδος δανεικό κι ετοιματζίδικο. Αυτά επαναλάμβανε στον εαυτό της με όλες τις δυνατές παραλλαγές, αλλά χωρίς να μπορεί ν᾿ αφομοιώσει τούτο τον τρόπο σκέψης. Αυτός ο δυϊσμός τής ψυχής και τού σώματος τής ήταν ξένος. Συνταυτιζόταν τόσο τέλεια με το σώμα της που την έκανε να μη νιώθει άνετα.
Τούτη την αμηχανία, την ένιωθε κοντά του τον γνώριζε εδώ κι ένα χρόνο κι ήταν ευτυχισμένη, πιθανότατα επειδή ο νεαρός δεν έκανε ποτέ τη διάκριση μεταξύ του σώματος και της ψυχής της, έτσι ώστε μαζί του μπορούσε να ζει «ψυχή τε και σώματι». Η ευτυχία πήγαζε από αυτή την απουσία δυϊσμού, αλλά η ευτυχία δεν απέχει πολύ από την καχυποψία κι ήταν γεμάτη υποψίες. Για παράδειγμα, σκεφτόταν συχνά ότι υπήρχαν άλλες γυναίκες (όχι ντροπαλές) πιο γοητευτικές και πιο όμορφες κι ότι ο φίλος της που γνώριζε αυτό το είδος γυναίκας και δεν το έκρυβε, θα την εγκατέλειπε κάποτε για μια απ᾿ αυτές τις γυναίκες. (Βέβαια δήλωνε ότι είχε γνωρίσει αρκετές για την υπόλοιπη ζωή του, αλλά η κοπέλα ήξερε ότι είναι νεότερος απ᾿ ό,τι πίστευε ο ίδιος). Τον ήθελε ολόκληρο δικό της κι ήθελε να είναι ολόκληρη δική του, αλλά όσο περισσότερο προσπαθούσε να τού τα δώσει όλα, τόσο περισσότερο είχε την αίσθηση ότι του αρνείται αυτό που δίνει ένας επιπόλαιος κι επιφανειακός έρωτας, αυτό που δίνει το φλερτ. Μεμφόταν τον εαυτό της γιατί δεν ήξερε να συνδυάζει τη σοβαρότητα με την ελαφρότητα.
Εκείνη όμως τη μέρα δεν την απασχολούσε και δεν σκεφτόταν τίποτε. Αισθανόταν καλά. Ήταν η πρώτη μέρα των διακοπών τους (δεκαπέντε μέρες διακοπές που ήταν για έναν ολόκληρο χρόνο το σημείο σύγκλισης τών επιθυμιών της), ο ουρανός ήταν γαλανός (ολόκληρη τη χρονιά αναρωτιόταν με τρόμο αν ο ουρανός θα ήταν πράγματι γαλανός) και ήταν μαζί του. «Πού πας;» ρώτησε ο νεαρός. Κοκκίνησε κι έφυγε τρέχοντας, χωρίς να πει λέξη. Έκανε το γύρο του πρατηρίου που βρισκόταν στην άκρη του δρόμου, σ᾿ ένα ερημικό εξοχικό μέρος· σε καμιά εκατοστή μέτρα (προς την κατεύθυνση που θα συνέχιζαν το ταξίδι τους) άρχιζε ένα δάσος. Πετάχτηκε προς αυτή την κατεύθυνση, εξαφανίστηκε πίσω από ένα θάμνο κι αφέθηκε σε μια αίσθηση ευτυχίας.
Έπειτα βγήκε από το δάσος κι έφτασε στο δρόμο από το σημείο που βρισκόταν, διακρινόταν το πρατήριο βενζίνης· το μεγάλο βυτιοφόρο είχε ήδη φύγει. Η Φελίτσια προχώρησε προς τον κόκκινο κύλινδρο τής αντλίας. Η κοπέλα προχωρούσε κατά μήκος του δρόμου· μόλις που γύριζε κάθε τόσο για να δει μήπως ερχόταν η Φελίτσια. Την είδε επιτέλους. Σταμάτησε κι άρχισε να κάνει σήμα, σαν ένα κορίτσι που κάνει ωτοστόπ σ᾿ ένα άγνωστό του αυτοκίνητο. Η Φελίτσια φρενάρισε και σταμάτησε ακριβώς στο ύψος της. Ο οδηγός έσκυψε προς το τζάμι, το κατέβασε, χαμογέλασε και: «Πού πηγαίνετε, δεσποινίς;» ρώτησε. «Πηγαίνετε στη Μπύστρικα;» ρώτησε με τη σειρά της μ᾿ ένα φιλάρεσκο χαμόγελο. «Παρακαλώ, ανεβείτε», είπε αυτός ανοίγοντας την πόρτα. Ανέβηκε και το αυτοκίνητο ξεκίνησε.

2.

Ο νεαρός χαιρόταν πάντοτε να τη βλέπει σε καλή διάθεση ήταν κάτι που δεν συνέβαινε συχνά η δουλειά της ήταν αρκετά σκληρή (δυσάρεστη ατμόσφαιρα, πολλές υπερωρίες που δεν πληρώνονταν) και επιπλέον είχε την άρρωστη μητέρα της στο σπίτι, κι ήταν συχνά κουρασμένη· δεν είχε πολύ γερά νεύρα και τής έλειπε η αυτοπεποίθηση, υπέκυπτε εύκολα στο φόβο και το άγχος. Έτσι υποδεχόταν οποιαδήποτε ένδειξη ευθυμίας από την πλευρά της με την τρυφερή φροντίδα τού μεγαλύτερου αδερφού. Τής χαμογέλασε και είπε: «Είμαι τυχερός σήμερα. Στα πέντε χρόνια που οδηγώ δεν πήρα ποτέ στο αυτοκίνητό μου μια τόσο όμορφη κοπέλα».
Η κοπέλα δεχόταν μ᾿ ευγνωμοσύνη και το μικρότερο κομπλιμέντο τού φίλου της. «Ξέρετε καλά να λέτε ψέματα», είπε, για να κρατήσει λίγο τη ζεστασιά τού κομπλιμέντου.
- Μοιάζω για ψεύτης;
- Μοιάζει να σας αρέσει να λέτε ψέματα στις γυναίκες, είπε και λίγο από το παλιό της άγχος εκδηλώθηκε μηχανικά στα λόγια αυτά, γιατί πίστευε πραγματικά ότι άρεσε στον φίλο της να λέει ψέματα στις γυναίκες.
Συνήθως εκνευριζόταν από τις κρίσεις ζήλειας τής φίλης του, αλλά εκείνη τη μέρα δεν δυσκολεύτηκε να μη δώσει σημασία, γιατί η φράση αυτή δεν απευθυνόταν σ᾿ εκείνον αλλά σ᾿ έναν άγνωστο αυτοκινητιστή. Αρκέστηκε σε μια ανούσια ερώτηση: «Σάς ενοχλεί;»
Αν ήμουν η φιλενάδα σας θα μ᾿ ενοχλούσε, είπε, κι αυτό ήταν ένα διακριτικό μάθημα ηθικής προς την κατεύθυνση τού νεαρού· το τέλος όμως τής φράσης απευθυνόταν μόνο στον ξένο οδηγό:
- Δεν μ᾿ ενοχλεί αφού δεν σάς γνωρίζω.
- Μια γυναίκα συγχωρεί πάντοτε ευκολότερα ένα ξένο απ᾿ ό,τι το φίλο της. (Αυτό ήταν ένα διακριτικό μάθημα ηθικής που απηύθηνε με τη σειρά του ο νεαρός στην κοπέλα). Άρα θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε μια χαρά αφού δεν είμαστε τίποτε ο ένας για τον άλλον.
Η κοπέλα υποκρίθηκε ότι δεν κατάλαβε αυτή τη διδακτική απόχρωση που περιείχε η παρατήρηση κι αποφάσισε στο εξής ν᾿ απευθύνεται αποκλειστικά στον άγνωστο αυτοκινητιστή. «Σε τι θα ωφελούσε, αφού θα χωρίσουμε σε λίγα λεπτά;»
- Γιατί; ρώτησε αυτός.
- Ξέρετε πολύ καλά ότι κατεβαίνω στη Μπύστρικα.
- Κι αν κατέβαινα μαζί σας;
Στα λόγια αυτά σήκωσε το βλέμμα προς το φίλο της και διαπίστωσε ότι ήταν ακριβώς όπως τον φανταζόταν τις στιγμές τής πιο ψυχρής ζήλειας της· τρόμαζε από αυτή τη φιλαρέσκειά του να τη φλερτάρει (έχοντας μεταβληθεί σε μια άγνωστη που κάνει ωτοστόπ) και που τού ταίριαζε τόσο πολύ. Απάντησε λοιπόν με προκλητική αυθάδεια.
- Αναρωτιέμαι τι θα με κάνατε;
- Δεν θα χρειαζόταν να σκεφτώ πολύ για να βρω τι θα κάνω ένα τόσο ωραίο κορίτσι, είπε ιπποτικά και πάλι απευθυνόταν πολύ περισσότερο στη νέα κοπέλα απ᾿ ό,τι στην άγνωστη τού ωτοστόπ.
Τα κολακευτικά αυτά λόγια, ήταν γι᾿ αυτή σαν να τον έπιανε επ᾿ αυτοφώρω, σαν μια ομολογία αποσπασμένη μ᾿ επιδέξιο στρατήγημα· αισθάνθηκε να την πλημμυρίζει ένα ξαφνικό και σύντομο κύμα οργής και είπε: «Παίρνετε τις επιθυμίες σας για πραγματικότητα».
Την κοίταξε· το πεισματάρικο πρόσωπο τής κοπέλας ήταν σφιγμένο ένιωθε γι᾿ αυτήν ένα περίεργο οίκτο και θέλησε να ξαναβρεί το συνηθισμένο, οικείο βλέμμα της που τού φαινόταν απλό και παιδικό έσκυψε προς το μέρος της, τής αγκάλιασε τούς ώμους και, θέλοντας να βάλει ένα τέλος σ᾿ αυτό το παιχνίδι, πρόφερε σιγανά το όνομά της.
Η κοπέλα αποτραβήχτηκε όμως και είπε:
- Μού φαίνεται ότι βιάζεστε κάπως!
- Με συγχωρείτε δεσποινίς, είπε, σαν βρεγμένη γάτα. Έπειτα κοίταξε το δρόμο μπροστά του, χωρίς να πει λέξη.

3.

Η κοπέλα όμως αποτίναξε αυτή την κακόκεφη ζήλεια το ίδιο γρήγορα όσο είχε υποκύψει. Είχε αρκετό κοινό νου ώστε να καταλάβει πως όλο αυτό το θέατρο δεν ήταν παρά ένα αστείο ένιωθε μάλιστα λίγο γελοία που τον είχε απωθήσει σ᾿ ένα ξέσπασμα ζήλειας και τής κόστιζε που το αναγνώριζε. Ευτυχώς, οι γυναίκες έχουν το θαυματουργό χάρισμα να μεταβάλουν μεταγενέστερα το νόημα τών πράξεών τους. Χρησιμοποίησε λοιπόν αυτή την ικανότητά της και αποφάσισε ότι δεν τον απώθησε από θυμό, αλλά μόνο για να συνεχίσει αυτό το παιχνίδι που η ελαφρότητά του ταίριαζε τόσο καλά με μια πρώτη μέρα διακοπών.
Έτσι, έγινε και πάλι η κοπέλα τού ωτοστόπ που μόλις είχε απωθήσει τον υπερβολικά τολμηρό αυτοκινητιστή, αλλά μόνο και μόνο για να καθυστερήσει την κατάκτησή της και να την κάνει πιο ενδιαφέρουσα. Στράφηκε λίγο προς τον οδηγό και είπε με χαδιάρικη φωνή: - «Δεν ήθελα να σας πληγώσω, κύριε».
- Με συγχωρείτε, δεν θα σάς ξαναγγίξω, είπε αυτός.
Τής το κράταγε που δεν τον κατάλαβε και αρνήθηκε να ξαναγίνει ο εαυτός της τη στιγμή που το επιθυμούσε εκείνος και μολονότι εξακολουθούσε να είναι παρούσα κάτω από τη μάσκα της, ο θυμός του μεταφέρθηκε εναντίον τής άγνωστης που την παρίστανε η φιλενάδα του τότε ανακάλυψε το πρόσωπο του ρόλου του: παραιτήθηκε από τις κολακείες που ήταν ένας πλάγιος τρόπος για να ευχαριστήσει τη φιλενάδα του και άρχισε να παίζει τον σκληρό άντρα που, στις σχέσεις του με τις γυναίκες, προβάλλει τις βιαιότερες πλευρές τού ανδρισμού του: τη θέληση, τον κυνισμό, την αυτοπεποίθηση.
Ο ρόλος αυτός ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με την τρυφερή φροντίδα που ένιωθε γι᾿ αυτήν· πριν τη γνωρίσει είχε φανεί περισσότερο βίαιος παρά λεπτός με τις γυναίκες, αλλά δεν είχε ποτέ τίποτε από τον άσπλαχνο σκληρό άντρα, γιατί δεν διακρινόταν μήτε για τη δύναμη τής θέλησής του μήτε για την έλλειψη ενδοιασμών του. Θα ήθελε όμως να έμοιαζε σ᾿ αυτό το πρότυπο άνδρα ακριβώς επειδή δεν τού έμοιαζε. Πρόκειται βέβαια για μια αρκετά αφελή επιθυμία, αλλά τι να κάνουμε: οι παιδικές επιθυμίες ξεφεύγουν από όλες τις παγίδες τής ενηλικίωσης και διατηρούνται ζωντανές μερικές φορές μέχρι τα γεράματα. Και η παιδική αυτή επιθυμία άρπαξε την ευκαιρία να ενσαρκωθεί στον ρόλο που τής πρότειναν.
Η σαρκαστική αυτή υπεροψία εξυπηρετούσε απόλυτα τη φιλενάδα του: την ελευθέρωνε από τον ίδιο τον εαυτό της. Γιατί ο ίδιος ο εαυτός της, ήταν πριν απ᾿ όλα η ζήλεια. Μόλις έπαψε να βλέπει δίπλα της το γοητευτικό φίλο της κι άρχισε να βλέπει μόνο το κλειστό πρόσωπό του, η ζήλεια της καταπραΰνθηκε. Μπορούσε να ξεχαστεί και να εγκαταλειφθεί στο ρόλο της.
Το ρόλο της; Ποιο ρόλο; Ήταν ένας ρόλος βγαλμένος από φτηνή φιλολογία. Αν είχε σταματήσει το αυτοκίνητο, δεν ήταν για να πάει εκεί ή εδώ, αλλά για να γοητέψει τον άνδρα που ήταν στο τιμόνι ήταν μια αισχρή εκμαυλίστρια που ήξερε να χρησιμοποιεί αξιοθαύμαστα τα κάλλη της. Η κοπέλα μπήκε στο πετσί αυτής τής ηλίθιας ηρωίδας μυθιστορήματος με μια ευκολία που την κατέπλησσε, και τη συνάρπαζε κι αυτή την ίδια. Και ταξίδευαν και συζητούσαν: η κοπέλα τού ωτοστόπ κι ο οδηγός.
4.
Αυτό που τού έλειπε περισσότερο επειδή δεν το έβρισκε στη ζωή, ήταν η ξενοιασιά. Ο δρόμος τής ζωής του ήταν χαραγμένος με αμείλικτη ακρίβεια. Η δουλειά πέρα από το ότι τού απορροφούσε οχτώ ώρες τη μέρα σημάδευε και το υπόλοιπο διάστημα με την καταναγκαστική ανία των συγκεντρώσεων και τής κατ᾿ οίκον μελέτης και η ισχνή ιδιωτική ζωή του, που δεν έμενε ποτέ κρυφή, και που είχε γίνει επανειλημμένα στόχος κουτσομπολιών και δημοσίων συζητήσεων, προκαλούσε τα επιτιμητικά βλέμματα τών συναδέλφων του, ανδρών και γυναικών ακόμη και οι τρεις εβδομάδες των διακοπών δεν τού χάριζαν καμιά αίσθηση απελευθέρωσης ή περιπέτειας. Απλωνόταν και δω η γκριζωπή σκιά ενός αυστηρού προγραμματισμού εξαιτίας τής έλλειψης διαμερισμάτων για διακοπές από την οποία πάσχει η χώρα μας, αναγκάστηκε να κρατήσει έξι μήνες νωρίτερα ένα δωμάτιο στα Τάτρας. Και χρειάστηκε γι᾿ αυτό μια σύσταση τής συνδικαλιστικής επιτροπής τής επιχείρησης όπου εργαζόταν, και που η πανταχού παρούσα ψυχή της δεν έπαυε στιγμή να παρακολουθεί κάθε κίνησή του.
Είχε καταλήξει να τα δεχτεί όλα αυτά, αλλά μερικές φορές έβλεπε το φρικτό όραμα ενός δρόμου όπου τον καταδίωκαν μπροστά στα βλέμματα όλων, χωρίς ποτέ να μπορεί να βγει από αυτόν. Και ακριβώς εκείνη τη στιγμή, αναπόλησε αυτή την εικόνα μ᾿ ένα περίεργο και σύντομο συνειρμό, αυτός ο φανταστικός δρόμος ταυτίστηκε με τον πραγματικό δρόμο όπου έτρεχε, γεγονός που προκάλεσε ένα απότομο παιδιάρισμα.
- Και πού είπατε ότι πηγαίνετε;
- Στη Μπάνσκα Μπύστρικα.
- Και τι πάτε να κάνετε εκεί;
- Έχω ένα ραντεβού.
- Με ποιον;
- Μ᾿ ένα κύριο.
Η Φελίτσια μόλις είχε φτάσει σ᾿ ένα σταυροδρόμι: ο νεαρός έκοψε ταχύτητα για να διαβάσει τις πινακίδες μετά έστριψε δεξιά.
- Και τι θα συνέβαινε αν δεν πηγαίνατε στο ραντεβού σας;
- Θα φταίγατε εσείς και θα ᾿πρεπε ν᾿ ασχοληθείτε μαζί μου.
- Δεν είδατε ότι μόλις πήρα τον δρόμο για τη Νόβε Ζάρκυ;
- Αλήθεια; Τρελαθήκατε;
- Μη φοβάστε! Θ᾿ ασχοληθώ μαζί σας, είπε ο οδηγός.
Αμέσως το παιχνίδι απέκτησε μια καινούρια ιδιότητα. Η Φελίτσια απομακρυνόταν ταυτόχρονα τόσο από το φανταστικό τέλος τού ταξιδιού τη Μπάνσκα Μπύστρικα όσο και από το πραγματικό, για το οποίο είχε ξεκινήσει το ίδιο εκείνο πρωί: τα Τάτρας και το κλεισμένο δωμάτιο. Ο νεαρός απομακρυνόταν συγχρόνως από τον εαυτό του και από τον ευθύ δρόμο από τον οποίο δεν είχε βγει ποτέ.
- Κι όμως μού είχατε πει ότι πηγαίνετε στα κάτω Τάτρας, παραξενεύτηκε η κοπέλα.
- Πάω όπου θέλω, δεσποινίς. Είμαι ένας ελεύθερος άνθρωπος και κάνω ό,τι θέλω και ό,τι μου αρέσει.

5.

Είχε αρχίσει να πέφτει η νύχτα όταν έφτασαν στη Νόβε Ζάρκυ. Δεν είχε πατήσει ποτέ το πόδι του εκεί και χρειάστηκε λίγο χρόνο για να προσανατολιστεί. Σταμάτησε πολλές φορές για να ρωτήσει περαστικούς πού βρισκόταν το ξενοδοχείο. Οι δρόμοι ήταν ανασκαμμένοι και τους πήρε σχεδόν ένα τέταρτο τής ώρας για να φτάσουν στο ξενοδοχείο παρόλο που ήταν πολύ κοντά (κατά τους περαστικούς που ρωτούσαν) μετά από πολλές βόλτες και παρακάμψεις. Το ξενοδοχείο δεν είχε τίποτε το ελκυστικό, αλλά ήταν το μόνο ξενοδοχείο τής πόλης και είχαν κουραστεί να ταξιδεύουν. «Περιμένετέ με εδώ», είπε και βγήκε από το αυτοκίνητο.
Είχε ξαναγίνει ο εαυτός του. Τον δυσαρεστούσε που βρισκόταν σ᾿ ένα απρόβλεπτο μέρος· ακόμη περισσότερο επειδή δεν τον είχε εξαναγκάσει κανένας και στην πραγματικότητα δεν το είχε θελήσει ούτε ο ίδιος. Μεμφόταν τον εαυτό του για το παιδιάρισμά του, αλλά το πήρε απόφαση να μη στενοχωρηθεί άλλο: το δωμάτιο στα Τάτρας θα περίμενε μέχρι την επομένη, και τι το κακό υπήρχε στο να γιορτάσουν αυτή την πρώτη ημέρα διακοπών με λίγο απρόοπτο;
Διέσχισε την τραπεζαρία καπνισμένη, κατάμεστη, θορυβώδη και ζήτησε τη ρεσεψιόν. Τού έδειξαν το βάθος τού χωλ, στο πλατύσκαλο όπου μια πολυάσχολη ξανθιά ήταν θρονιασμένη κάτω από ένα πίνακα γεμάτο κλειδιά την κατάφερε με μεγάλη δυσκολία να τού δώσει το κλειδί ενός ελεύθερου δωματίου.
Μόλις έμεινε μόνη, η κοπέλα βγήκε από το πετσί τού ρόλου της. Δεν την πείραζε όμως καθόλου αυτή η αλλαγή διαδρομής. Είχε υπερβολική εμπιστοσύνη στο φίλο της για να προβληματιστεί σχετικά με τις πράξεις του· τού αφιέρωνε άφοβα κάθε στιγμή τής ζωής της. Σκέφτηκε όμως ξαφνικά ότι και άλλες γυναίκες που είχε συναντήσει στα ταξίδια του τον είχαν περιμένει σ᾿ αυτό το αυτοκίνητο όπως τον περίμενε αυτή τώρα. Περιέργως, η σκέψη αυτή δεν την πονούσε χαμογελούσε στην ιδέα ότι ήταν σήμερα αυτή η άλλη γυναίκα, γυναίκα μιας τυχαίας συνάντησης, ελαφριά και εύκολη, μια από αυτές που τόσο ζήλευε. Με τον τρόπο αυτό, πίστευε πως τις κέρδιζε στο δικό τους παιχνίδι είχε βρει τον τρόπο να κλέψει τα όπλα τους έδινε επιτέλους στο φίλο της αυτό που δεν είχε μπορέσει να τού δώσει: την ξενοιασιά, την αδιαντροπιά, την ελευθερία ένιωθε ιδιαίτερη ικανοποίηση στη σκέψη ότι μόνο αυτή μπορούσε να είναι όλες οι γυναίκες και μπορούσε έτσι (μόνο αυτή) να κερδίσει όλη την προσοχή του φίλου της και να την απορροφήσει ολόκληρη.
Ο νεαρός άνοιξε την πόρτα, έφερε την κοπέλα στην αίθουσα τού εστιατορίου. Σε μια γωνιά, στη μέση τής φασαρίας, τής βρώμας και τού καπνού, ανακάλυψε το μοναδικό ελεύθερο τραπέζι.

6.

- Τώρα θα δούμε πώς θ᾿ ασχοληθείτε μαζί μου, είπε με προκλητικό τόνο η κοπέλα.
- Θα πάρετε βέβαια ένα απεριτίφ; ρώτησε εκείνος.
Δεν τη συγκινούσε καθόλου το οινόπνευμα. Έπινε λίγο κρασί και τής άρεσε το βερμούτ. Αλλά αυτή τη φορά απάντησε επίτηδες: «Μια βότκα».
- Ωραία, είπε ο νεαρός. Ελπίζω ότι δεν θα σωριαστείτε κάτω από το τραπέζι.
- Κι έπειτα; Φοβάστε;
Δεν απάντησε και φώναξε το γκαρσόνι, παράγγειλε δύο βότκες κι ένα στέικ. Λίγο αργότερα το γκαρσόνι έφερε ένα πιατάκι και δύο ποτήρια και τα ακούμπησε μπροστά τους.
Ύψωσε το ποτήρι του και είπε: «Στην υγεία σας!»
- Δεν μπορείτε να βρείτε τίποτε πιο πρωτότυπο; είπε εκείνη.
Υπήρχε κάτι, κάτι στο παίξιμο της κοπέλας που άρχιζε να τον εκνευρίζει τώρα που ήταν απέναντι ο ένας στον άλλον, κατάλαβε ότι, αν τού φαινόταν σαν άλλη, δεν ήταν μόνο θέμα λέξεων, αλλά ήταν ολόκληρη μεταμορφωμένη, στις κινήσεις της και τη μιμητική της, ότι έμοιαζε με αηδιαστική ακρίβεια σ᾿ αυτό το είδος γυναίκας που δυστυχώς γνώριζε πολύ καλά και που τού ενέπνεε ελαφριά αποστροφή.
Έτσι, εξακολουθώντας να κρατά το ποτήρι στο τεντωμένο χέρι του, άλλαξε την πρόποσή του. «Καλά, δεν πίνω στην υγεία σας, αλλά στην υγεία τών ομοίων σας που συνδυάζουν τα καλύτερα χαρίσματα τών ζώων με τα χειρότερα ελαττώματα τού ανθρώπου».
- Όταν μιλάτε για τις όμοιές μου υποθέτω ότι εννοείτε όλες τις γυναίκες, έτσι δεν είναι; ρώτησε η κοπέλα.
- Όχι, μόνο αυτές που σας μοιάζουν.
- Όπως και να ᾿ναι, δεν το βρίσκω πολύ πνευματώδες να συγκρίνετε μια γυναίκα μ᾿ ένα ζώο.
- Καλά, απάντησε, εξακολουθώντας να κρατά υψωμένο το ποτήρι του, δεν θα πιώ στην υγεία τών ομοίων σας, αλλά στην ψυχή σας συμφωνείτε; Στην ψυχή σας που παίρνει φωτιά όταν κατεβαίνει από το κεφάλι σας στην κοιλιά σας και που σβήνει όταν ξανανεβαίνει από την κοιλιά στο κεφάλι σας.
Σήκωσε το ποτήρι της. «Σύμφωνοι, στην ψυχή μου που κατεβαίνει στην κοιλιά μου».
- Ακόμη μια μικρή διόρθωση, είπε ο νεαρός. Ας πιούμε μάλλον στην κοιλιά σας όπου κατεβαίνει η ψυχή σας.
- Στην κοιλιά μου, είπε, και η κοιλιά της που μόλις είχε αναφέρει το όνομά της φαινόταν ν᾿ απαντά σε κάποιο κάλεσμα. Ένιωθε κάθε χιλιοστό τής επιδερμίδας της.
Έπειτα το γκαρσόνι έφερε το στέικ. Παράγγειλαν μια δεύτερη βότκα κι ένα κανάτι μεταλλικό νερό (αυτή τη φορά ήπιαν στα στήθια τής κοπέλας) και η συζήτηση συνεχίστηκε σ᾿ ένα περίεργα επιπόλαιο τόνο. Ο νεαρός εκνευριζόταν όλο και περισσότερο βλέποντας πόσο καλά ήξερε η φιλενάδα του να φέρεται σαν εύκολη γυναίκα αφού ήξερε να παίζει τόσο καλά αυτό το ρόλο, σκεφτόταν, σημαίνει ότι είναι ο πραγματικός της ρόλος. Δεν ήταν η ψυχή μιας άλλης, που εμφανίστηκε άγνωστο από πού, που είχε χωθεί κάτω από το πετσί της· εκείνη που ενσάρκωνε με τον τρόπο αυτό, ήταν ο εαυτός της· ίσως ήταν ένα μέρος του εαυτού της, που κράταγε συνήθως προσεκτικά ασφαλισμένο αλλά που είχε ξεφύγει από το κλουβί του με το πρόσχημα τού παιχνιδιού· πίστευε αναμφίβολα ότι απαρνιόταν τον εαυτό της παίζοντας αυτή την κωμωδία. Μήπως όμως συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο; Μήπως αυτή ακριβώς η κωμωδία έδειχνε τον εαυτό της, όπως ακριβώς ήταν στην πραγματικότητα; Και την ελευθέρωνε; Όχι, δεν είχε μπει μονομιάς στο πετσί μιας άλλης γυναίκας: η φιλενάδα του ήταν εκεί μπροστά του αυτή και καμιά άλλη. Την κοίταζε με μια αποστροφή που μεγάλωνε συνέχεια.
Δεν ήταν όμως μόνο αποστροφή. Όσο περισσότερο τού ήταν ξένη διανοητικά τόσο περισσότερο την ποθούσε, ήταν αυτή η ξένη ψυχή που διέκρινε το γυναικείο της κορμί, ακόμη καλύτερα, ήταν αυτή η αλλοτρίωση που έκανε τούτο το κορμί κορμί, σαν να μην υπήρχε μέχρι τώρα γι᾿ αυτόν παρά μέσα από την ομίχλη τής συμπόνιας, τής τρυφερότητας, τής φροντίδας, τού έρωτα και τής συγκίνησης· σαν να ήταν χαμένος μες σ᾿ αυτή την ομίχλη (ναι, σαν να ήταν χαμένο το κορμί). Ο νεαρός νόμιζε ότι έβλεπε για πρώτη φορά το κορμί τής φιλενάδας του.
Μετά την τρίτη βότκα με μεταλλικό νερό η κοπέλα σηκώθηκε και: «Με συγχωρείτε», είπε μ᾿ ένα φιλάρεσκο χαμόγελο.
- Μπορώ να σας ρωτήσω πού πάτε, δεσποινίς, ενδιαφέρθηκε ο νεαρός.
- Για κατούρημα, με την άδειά σας, είπε η κοπέλα και κατευθύνθηκε προς ένα χώρισμα καλυμμένο με βελούδο στο βάθος τού εστιατορίου.

7.

Ήταν ικανοποιημένη που τον είχε αφήσει σαν κεραυνόπληκτο μ᾿ αυτή τη λέξη ανώδυνη βέβαια, αλλά που δεν την είχε ακούσει ποτέ να την προφέρει τίποτε κατά τη γνώμη της δεν εξέφραζε καλύτερα το πρόσωπο που υποδυόταν από τη φιλάρεσκη έμφαση που έδωσε σ᾿ αυτή τη λέξη· ναι, ήταν ικανοποιημένη, είχε εξαιρετική διάθεση· το παιχνίδι τής χάριζε μια ολοκαίνουρια αίσθηση· την αίσθηση μιας ανεύθυνης ελαφρότητας.
Αυτή που πάντα έτρεμε για το αύριο, αισθανόταν ξαφνικά τελείως ελεύθερη· αυτή η ζωή μιας άλλης όπου βρισκόταν ξαφνικά βυθισμένη ήταν μια ζωή ξεδιάντροπη, χωρίς βιολογικούς περιορισμούς, χωρίς παρελθόν και μέλλον, χωρίς δέσμευση. Ήταν μια σπάνια ελεύθερη ζωή. Η κοπέλα τού ωτοστόπ μπορούσε να τα κάνει όλα· της επιτρέπονταν τα πάντα: να πει τα πάντα, να κάνει τα πάντα, να δοκιμάσει τα πάντα.
Διέσχισε την αίθουσα και πρόσεξε ότι την κοίταζαν απ᾿ όλα τα τραπέζια κι αυτό ήταν μια καινούρια αίσθηση, που δεν γνώριζε: η ξεδιάντροπη ηδονή που τής προκαλούσε το κορμί της. Μέχρι τώρα δεν είχε μπορέσει ποτέ να ελευθερωθεί εντελώς από το δεκατετράχρονο κορίτσι που ντρέπεται για τα στήθια του και νιώθει μια δυσάρεστη αίσθηση απρέπειας στην ιδέα ότι ορθώνονται από το σώμα της και ξεχωρίζουν. Παρ᾿ όλη την υπερηφάνειά της (σαν κάθε φυσιολογικής γυναίκας) που ήταν όμορφη και καλοφτιαγμένη, η έπαρση αυτή καταπνιγόταν αμέσως από τη συστολή· καταλάβαινε πολύ καλά ότι η γυναικεία ομορφιά επιδρούσε καταρχήν στην ικανότητά της να προκαλεί σεξουαλικά, και ήταν κάτι δυσάρεστο για κείνην όταν οι άνδρες κοίταζαν το στήθος της στο δρόμο, τής φαινόταν ότι τα βλέμματα αυτά σπίλωναν κάπως την πιο απόκρυφη εσωτερικότητά της, που ανήκε μόνο σ᾿ εκείνη και τον εραστή της. Αλλά τώρα, ήταν η κοπέλα τού ωτοστόπ, η γυναίκα χωρίς μοίρα, είχε ελευθερωθεί από τις αλυσίδες τού έρωτά της και άρχιζε να συνειδητοποιεί έντονα το κορμί της· και το κορμί αυτό την ερέθιζε τόσο περισσότερο όσο πιο ξένα ήταν τα βλέμματα που την παρατηρούσαν.
Πέρναγε δίπλα από το τελευταίο τραπέζι όταν ένας άνδρας μεταξύ δύο ποτηριών κρασιού, θέλοντας χωρίς αμφιβολία να διακριθεί με το θράσος του, της φώναξε στα γαλλικά: «Πόσο πάει, δεσποινίς;»
Η κοπέλα κατάλαβε. Φούσκωνε το στήθος της και ζούσε έντονα κάθε κίνηση των γοφών της· εξαφανίστηκε μέσα στα τραπέζια τής αίθουσας προς τη βελούδινη πόρτα.

8.

Ήταν ένα περίεργο παιχνίδι. Περίεργο ήταν λόγου χάρη, ότι ο νεαρός μολονότι είχε μπει απόλυτα στο πετσί του ρόλου που υποδυόταν τού άγνωστου οδηγού, δεν έπαυε στιγμή να βλέπει την κοπέλα σαν την άγνωστη τού ωτοστόπ. Και αυτό ακριβώς ήταν που του στοίχιζε· έβλεπε τη φιλενάδα του απασχολημένη να σαγηνεύει έναν άγνωστο και είχε το θλιβερό προνόμιο να παρακολουθεί τη σκηνή· να βλέπει από κοντά πώς ήταν και τι έλεγε όταν τον απατούσε (όπως τον είχε ήδη απατήσει και όπως θα τον απατούσε ξανά)· είχε την παράδοξη τιμή να είναι ο ίδιος η πρόφαση τής απιστίας της.
Το χειρότερο είναι, ότι τη λάτρευε περισσότερο απ᾿ όσο την αγαπούσε· σκεφτόταν πάντοτε ότι η κοπέλα δεν ήταν πραγματική παρά μες στα όρια τής πίστης και τής αγνότητας και ότι πέρα από τα όρια αυτά έπαυε απλούστατα να υπάρχει ότι πέρα από τα όρια αυτά θα έπαυε να είναι ο ίδιος ο εαυτός της όπως το νερό παύει να είναι νερό πέρα από το σημείο βρασμού. Και εκνευριζόταν που την έβλεπε να ξεπερνά αυτά τα όρια με μια απόλυτα φυσική κομψότητα.
Η κοπέλα γύρισε από τις τουαλέτες και παραπονέθηκε: «Ένας τύπος μου είπε: Πόσο πάει, δεσποινίς;»
- Μη σας κάνει εντύπωση, τής είπε. Μοιάζετε με πόρνη.
- Το ξέρετε ότι δεν δίνω δεκάρα;
- Θα ᾿πρεπε να μένατε μ᾿ αυτόν τον κύριο!
- Μα αφού είμαι μαζί σας.
- Μπορείτε να τον βρείτε αργότερα. Δεν έχετε παρά να συνεννοηθείτε μαζί του.
- Δε μού αρέσει.
- Μα δεν θα σάς ενοχλούσε καθόλου να έχετε πολλούς άνδρες την ίδια νύχτα.
- Γιατί όχι; Αρκεί να είναι ωραίοι.
- Προτιμάτε να τούς έχετε τον ένα μετά τον άλλον ή όλους μαζί;
- Και τα δύο, είπε αυτή.
Η συζήτηση γινόταν ολοένα και πιο τολμηρή. Αυτό τη σόκαρε λίγο, αλλά δεν μπορούσε να διαμαρτυρηθεί· αν δεν επρόκειτο για ένα παιχνίδι κι αν ήταν, ο ένας για τον άλλον, δύο ξένοι, η κοπέλα τού ωτοστόπ θα μπορούσε να είχε προσβληθεί και να είχε φύγει εδώ και πολλή ώρα, αλλά δεν υπήρχε τρόπος να γλυτώσει από το παιχνίδι. Η ομάδα δεν μπορεί να το σκάσει από το στάδιο πριν τη λήξη. Τα πιόνια στο σκάκι δεν μπορούν να βγουν από τα τετραγωνάκια τής σκακιέρας, τα όρια τού σταδίου είναι αξεπέραστα. Η κοπέλα ήξερε ότι ήταν υποχρεωμένη να δεχτεί οτιδήποτε, μόνο και μόνο επειδή επρόκειτο για ένα παιχνίδι. Ήξερε ότι όσο περισσότερο προχωρούσε το παιχνίδι, τόσο περισσότερο θα ήταν ένα παιχνίδι και θα ήταν υποχρεωμένη να το παίζει υπάκουα. Και δεν ωφελούσε να καλέσει σε βοήθεια τη λογική και να ειδοποιήσει τη ζαλισμένη ψυχή να κρατήσει τις αποστάσεις της και να μην παίρνει το παιχνίδι στα σοβαρά. Ακριβώς επειδή επρόκειτο για ένα παιχνίδι, η ψυχή δεν φοβόταν, δεν αμυνόταν και αφηνόταν στο παιχνίδι σαν σε νάρκωση.
Φώναξε το γκαρσόνι και σηκώθηκε. «Πάμε», είπε.
- Πού, ρώτησε, κάνοντας ότι δεν καταλαβαίνει.
- Άσε τις ερωτήσεις κι έλα! είπε αυτός.
- Πώς μου μιλάτε έτσι!
- Όπως σε μια πόρνη, είπε ο νεαρός.

9.

Ανέβαιναν την κακοφωτισμένη σκάλα. Στο κεφαλόσκαλο περίμενε μια ομάδα από άνδρες, λίγο πιωμένους μπροστά στις τουαλέτες. Την αγκάλιασε από πίσω, έτσι ώστε να κρατά στη χούφτα του ένα από τα στήθια της. Οι άνδρες δίπλα στις τουαλέτες το αντιλήφθηκαν και άρχισαν να φωνάζουν. Η κοπέλα θέλησε να τραβηχτεί, αλλά τής επέβαλε να σωπάσει. «Κάτσε ήσυχη!» είπε, φράση που χαιρετίστηκε από τους άνδρες με βίαιη αλληλεγγύη και με μερικά πρόστυχα μηνύματα προς την κατεύθυνση τής νέας γυναίκας. Έφθασαν στον πρώτο όροφο. Άνοιξε την πόρτα τού δωματίου και γύρισε τον διακόπτη.
Ήταν ένα μικρό δίκλινο δωμάτιο μ᾿ ένα τραπέζι, μια καρέκλα κι ένα νιπτήρα. Έβαλε το σύρτη και στράφηκε προς τη φιλενάδα του. Στεκόταν απέναντι του, έχοντας προκλητική στάση, με αυθάδη ηδυπάθεια στα μάτια της. Την κοίταζε και προσπαθούσε ν᾿ ανακαλύψει πίσω από αυτή τη λάγνα έκφραση τα οικεία χαρακτηριστικά που αγαπούσε τρυφερά. Ήταν σαν να έβλεπε δυο εικόνες μες στον ίδιο φακό, τη μία πάνω στην άλλη και τη μία μέσα από την άλλη. Αυτές οι δυο εικόνες τού έλεγαν ότι η φίλη του μπορούσε να τα χωρέσει όλα, ότι η ψυχή της ήταν φρικτά άμορφη, ότι μπορούσε να βρει θέση μέσα της η πίστη όπως και η απιστία, η προδοσία όπως και η αθωότητα, η φιλαρέσκεια όπως και η συστολή. Το μείγμα αυτό τού φαινόταν το ίδιο αποκρουστικό όπως η ανομοιομορφία ενός σκουπιδότοπου. Οι δυο εικόνες εξακολουθούσαν να φαντάζουν η μία μέσα από την άλλη, και η μία πάνω στην άλλη, και ο νεαρός καταλάβαινε ότι η διαφορά ανάμεσα στη φιλενάδα του και τις άλλες γυναίκες ήταν μια τελείως επιφανειακή διαφορά, ότι, στα σκοτεινά βάθη τής ύπαρξής της, η φιλενάδα του ήταν ίδια με τις άλλες γυναίκες, μ᾿ όλες τις σκέψεις, όλα τα αισθήματα, όλα τα ελαττώματα που υπάρχουν, γεγονός που δικαιολογούσε τις κρυφές του αμφιβολίες και ζήλειες, ότι η εντύπωση τού περιγράμματος που καθόριζε την προσωπικότητά της δεν ήταν παρά μια αυταπάτη στην οποία υπέκυπτε ο άλλος, αυτός που την κοίταζε, δηλαδή αυτός ο ίδιος. Σκεφτόταν ότι αυτή η κοπέλα, όπως την αγαπούσε, δεν ήταν παρά ένα προϊόν τής επιθυμίας του, τής αφηρημένης σκέψης του, τής εμπιστοσύνης του, και ότι η φίλη του, όπως ήταν πραγματικά, ήταν η γυναίκα που στεκόταν εκεί, απελπιστικά άλλη, απελπιστικά ξένη, απελπιστικά πολύμορφη. Τη μισούσε.
«Τι περιμένεις; Γδύσου!» τής είπε.
Κατέβασε φιλάρεσκα το κεφάλι της και: «Είναι απαραίτητο;» είπε.
Ο τόνος αυτός ξύπνησε μέσα του μια υπερβολική γνώριμη αντήχηση, σαν να τού είχε πει το ίδιο πράγμα μια άλλη γυναίκα πριν από καιρό, αλλά δεν ήξερε πλέον ποια. Ήθελε να την ταπεινώσει. Όχι την κοπέλα τού ωτοστόπ, αλλά αυτή, τη φιλενάδα του. Το παιχνίδι ταυτιζόταν τελικά με τη ζωή... Η ταπείνωση τής κοπέλας τού ωτοστόπ μέσα στο παιχνίδι δεν ήταν πια παρά ένα πρόσχημα για να ταπεινώσει τη φίλη του. Είχε ξεχάσει ότι ήταν ένα παιχνίδι. Με μια λέξη, απεχθανόταν την κοπέλα που ήταν εκεί μπροστά του. Την εξέτασε προσεκτικά, την κοίταξε επίμονα κι έβγαλε ένα χαρτονόμισμα πενήντα κορωνών από το πορτοφόλι του. Το έτεινε στην κοπέλα. «Φτάνει;»
Εκείνη πήρε τις πενήντα κορώνες και είπε: «Δεν είστε και πολύ γενναιόδωρος».
- Δεν αξίζεις για περισσότερα, είπε αυτός.
Η κοπέλα σφίχτηκε πάνω του. «Δεν είναι καλός ο τρόπος σου. Πρέπει να ᾿σαι πιο τρυφερός. Κάνε μια προσπάθεια!»
Τον αγκάλιασε και πρόσφερε τα χείλη της στα χείλη του. Ακούμπησε όμως τα δάχτυλά του στο στόμα της και την απώθησε μαλακά. «Φιλώ μόνο τις γυναίκες που αγαπώ», είπε.
- Και μένα δεν μ᾿ αγαπάς;
- Όχι.
- Ποια αγαπάς;
- Σε νοιάζει; Γδύσου!

10.

Ποτέ δεν είχε γδυθεί έτσι. Η ντροπή, η αίσθηση πανικού στο βαθύτερο είναι της, ο ίλιγγος, όλα όσα ένιωθε όταν γδυνόταν μπροστά του (και που δεν μπορούσε να κρύψει στο σκοτάδι) όλα αυτά είχαν εξαφανιστεί. Στεκόταν μπροστά του, σίγουρη για τον εαυτό της, αυθάδης, μες στο φως, έκπληκτη από το θάρρος της, όταν ανακάλυψε ξάφνου κινήσεις άγνωστες μέχρι τότε ενός ερεθιστικού γδυσίματος σε αργό ρυθμό. Προσέχοντας το βλέμμα τού φίλου της, έβγαζε τα ρούχα της το ένα μετά το άλλο, ερωτικά, και απολάμβανε κάθε στάδιο αυτού τού ξεγυμνώματος.
Έπειτα όμως, όταν βρέθηκε ξαφνικά ολόγυμνη μπροστά του, σκέφτηκε ότι το παιχνίδι δεν μπορούσε να πάει πιο μακριά, ότι βγάζοντας τα ρούχα της, είχε πετάξει τη μάσκα της και ήταν γυμνή, που σήμαινε ότι δεν ήταν πια παρά ο εαυτός της, ότι ο νεαρός έπρεπε να κάνει ένα βήμα προς το μέρος της, μια κίνηση τού χεριού για να τα σβήσει όλα, και πέρα από το οποίο δεν θα έμενε χώρος παρά για τα πιο ερωτικά τους χάδια. Ήταν λοιπόν γυμνή μπροστά στο φίλο της και είχε πάψει να παίζει θέατρο, αισθανόταν άσχημα, κι εμφανίστηκε στο πρόσωπό της αυτό το ντροπαλό και συγκεχυμένο χαμόγελο, αυτό το χαμόγελο που πραγματικά ανήκε μόνο σ᾿ εκείνη.
Εκείνος όμως έμενε ακίνητος, δεν έκανε αυτή την κίνηση που θα σήμαινε ότι το παιχνίδι είχε τελειώσει. Δεν έβλεπε αυτό το χαμόγελο, αν και τόσο οικείο. Δεν έβλεπε μπροστά του παρά το ωραίο άγνωστο κορμί τής φιλενάδας του που απεχθανόταν. Το μίσος ξέπλενε τον αισθησιασμό του από οποιοδήποτε συναισθηματικό λούστρο. Η κοπέλα θέλησε να τον πλησιάσει αλλά τής είπε: «Μείνε εκεί που είσαι, να σε δω καλά», Δεν επιθυμούσε παρά ένα πράγμα, να τής φερθεί σαν να ήταν πόρνη. Δεν είχε όμως ποτέ του γνωρίσει πόρνη και η ιδέα που είχε σχηματίσει τού είχε μεταδοθεί από τη λογοτεχνία και από γνωστούς του. Αυτή την εικόνα λοιπόν φαντάστηκε, και, το πρώτο πράγμα που είδε ήταν μια γυναίκα με μαύρα εσώρουχα (και μαύρες κάλτσες) που χόρευε πάνω στο γυαλιστερό σκέπασμα ενός πιάνου. Δεν υπήρχε πιάνο στο δωμάτιο τού ξενοδοχείου, δεν υπήρχε παρά ένα μικρό τραπέζι ακουμπισμένο στον τοίχο και καλυμμένο μ᾿ ένα τραπεζομάντηλο. Διέταξε τη φιλενάδα του ν᾿ ανεβεί πάνω στο τραπέζι. Εκείνη έκανε μια ικετευτική κίνηση αλλά: « Έχεις πληρωθεί γι᾿ αυτό», τής είπε.
Μπροστά στην ανυποχώρητη αποφασιστικότητα που διάβαζε στο βλέμμα του, προσπάθησε να συνεχίσει το παιχνίδι, αλλά τής έλειπε η δύναμη. Με δάκρυα στα μάτια, σκαρφάλωσε στο τραπέζι. Το τραπέζι ήταν μόλις ένα επί ένα και το ένα πόδι του ήταν κοντότερο. Όρθια πάνω στο τραπέζι ζαλιζόταν.
Ήταν όμως ικανοποιημένος που έβλεπε αυτό το γυμνό κορμί να ορθώνεται μπροστά του και που η φοβισμένη του αβεβαιότητα τον έκανε ακόμη πιο τυραννικό. Ήθελε να δει αυτό το κορμί σε όλες τις στάσεις και κάτω από όλες τις οπτικές γωνίες, όπως φανταζόταν ότι το είχαν δει και θα το ξανάβλεπαν άλλοι άνδρες. Ήταν χυδαίος και αισθησιακός. Τής έλεγε λέξεις που δεν τον είχε ακούσει ποτέ να προφέρει. Η κοπέλα ήθελε ν᾿ αντισταθεί, να ξεφύγει από αυτό το παιχνίδι, τον φώναξε με το όνομά του, αλλά τής επέβαλε να πάψει, λέγοντας ότι δεν είχε το δικαίωμα να τού μιλάει σ᾿ αυτόν τον οικείο τόνο. Η νέα γυναίκα τελικά υπέκυψε, αλλοπαρμένη και έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Έσκυψε εμπρός και εκτελώντας την επιθυμία τού φίλου της κάθισε στις φτέρνες της, χαιρέτησε στρατιωτικά, και μετά ξεγοφιάστηκε για να κάνει ένα χορευτικό νούμερο τουίστ. Έκανε όμως να γλιστρήσει και κόντεψε να πέσει. Την πρόλαβε και την παρέσυρε στο κρεβάτι.
Ενώθηκε μαζί της. Αυτή χάρηκε στην ιδέα ότι το μακάβριο παιχνίδι είχε τελειώσει επιτέλους, ότι θα ήταν και πάλι οι δυο τους, όπως ήταν πραγματικά και όπως αγαπιόνταν. Θέλησε να πιέσει τα χείλη της στα δικά του, αλλά την απώθησε κι επανέλαβε ότι φιλούσε μόνο τις γυναίκες που αγαπούσε. Η κοπέλα ξέσπασε σε λυγμούς. Δεν μπόρεσε όμως ούτε να κλάψει γιατί το φοβερό πάθος του φίλου της κατακτούσε σιγά σιγά το κορμί της που τελικά έπνιξε το βογγητό της ψυχής της. Σύντομα δεν έμειναν στο κρεβάτι παρά δυο κορμιά τέλεια ενωμένα, αισθησιακά και απόλυτα ξένα μεταξύ τους. Αυτό που συνέβαινε τώρα, ήταν αυτό που η κοπέλα φοβόταν περισσότερο απ᾿ οτιδήποτε άλλο στον κόσμο, αυτό που απέφευγε πάντα προσεκτικά, ο έρωτας χωρίς αίσθημα και χωρίς αγάπη.
Ήξερε ότι είχε περάσει το απαγορευμένο εμπόδιο, πέρα από το οποίο κινιόταν πια χωρίς την παραμικρή αναστολή και σε πλήρη κοινωνία. Μόλις που ένιωθε, σε κάποια γωνίτσα τού μυαλού της ένα είδος τρόμου στη σκέψη ότι δεν είχε ποτέ νιώσει τέτοια ηδονή και τόση ηδονή όση εκείνη τη στιγμή πέρα από τα σύνορα.

11.

Μετά, όλα τελείωσαν. Τραβήχτηκε από την κοπέλα και τράβηξε το μακρύ κορδόνι που κρεμόταν πάνω από το κρεβάτι. Το φως έσβησε. Δεν ήθελε να δει το πρόσωπό της, ήξερε ότι το παιχνίδι είχε τελειώσει, αλλά δεν είχε καμιά όρεξη να παραιτηθεί από αυτό και να επιστρέψει στον κόσμο τών συνηθισμένων σχέσεών τους. Φοβόταν αυτή την επιστροφή. Κειτόταν δίπλα της στο σκοτάδι, αποφεύγοντας κάθε επαφή με το κορμί της.
Μετά από λίγο, άκουσε πνιχτούς λυγμούς. Με μια ντροπαλή, παιδική κίνηση, το χέρι της κοπέλας άγγιξε το χέρι του. Τον άγγιξε, τραβήχτηκε, τον άγγιξε ξανά κι έπειτα ακούστηκε μια φωνή ικετευτική, που τη διέκοπταν λυγμοί, που τον φώναζε με το όνομά του κι έλεγε: «Είμαι εγώ, είμαι εγώ».
Αυτός σώπαινε, έμενε ακίνητος και καταλάβαινε πολύ καλά το θλιβερό περιεχόμενο τής διαβεβαίωσης τής φιλενάδας του όπου η άγνωστη οριζόταν από τον ίδιο άγνωστο.
Και οι λυγμοί παραχώρησαν τη θέση τους σε ένα βουβό θρήνο. Η κοπέλα επαναλάμβανε ασταμάτητα αυτή τη συγκινητική ταυτολογία: «Είμαι εγώ, είμαι εγώ, είμαι εγώ...»
Τότε ο νεαρός κάλεσε σε βοήθεια τη συμπόνια (και χρειάστηκε να την καλέσει από μακριά, γιατί δεν βρισκόταν πουθενά δίπλα του) ώστε να μπορέσει να παρηγορήσει την κοπέλα. Είχαν ακόμη δεκατρείς μέρες διακοπές μπροστά τους.