Η αποκαθήλωση τού σγουρού εφηβαίου
Photo by Daniel Bauer
Ποιήματα
Αποσπάσματα από την ποίηση τού Ελύτη«Είδα πάνω στο μόλο αραδιασμένα τα κόκκινα σταμνιά
και πιο σιμά στο ξύλινο παραθυρόφυλλο κει που κοιμόμουνα με το ᾿να πλάι λάλησε πιο δυνατά ο βοριάς. Και είδα Κόρες όμορφες και γυμνές και λείες ωσάν το βότσαλο με το λίγο μαύρο στις κόχες των μηρών και το πολύ και πλούσιο ανοιχτό στις ωμοπλάτες να φυσούν όρθιες μέσα στην Κοχύλα και άλλες γράφοντας με κιμωλία λόγια παράξενα, αινιγματικά: ΡΩΕΣ, ΑΛΑΣΘΑΣ, ΑΡΙΜΝΑ ΟΛΗΙΣ, ΑΪΑΣΑΝΘΑ, ΥΕΛΤΗΣ* μικρές φωνές πουλιών και υακίνθων ή άλλα λόγια του Ιουλίου.» Από τη Γέννεση τού Άξιον Εστί * ( ΈΡΩΣ, ΘΆΛΑΣΣΑ, ΜΑΡΊΝΑ ΉΛΙΟΣ, ΑΘAΝΑΣΊΑ, ΕΛΎΤΗΣ) Ω σώμα τού καλοκαιριού, γυμνό, καμένο Φαγωμένο από το λάδι κι από το αλάτι Σώμα τού βράχου και ρίγος τής καρδιάς Μεγάλο ανέμισμα τής κόμης λυγαριάς Άχνα βασιλικού πάνω από το σγουρό εφηβαίο Γεμάτο αστράκια και πευκοβελόνες Σώμα βαθύ πλεούμενο τής μέρας! Οδυσσέας Ελύτης από τον ήλιο τον πρώτο (Σώμα τού Καλοκαιριού) Το λιγάκι πουκάμισο που τρώει ο αέρας το χνουδάκι το χλόινο πάνω στην κνήμη τού αιδοίου το μενεξεδένιο αλάτι Οδυσσέας Ελύτης Από το Άξιον Εστί-Δοξαστικόν Ήταν εκείνο που έβλεπα πώς να το πω κάτι σαν την «ανάμνηση του μέλλοντος» όλο δέντρα που έφευγαν βουνά πού άλλαζαν όψη χωράφια γεωμετρικά με δασάκια σγουρά σαν εφηβαία – φοβόμουνα και μού άρεσε – ν᾿ αγγίζω μόλις τα καμπαναριά να τούς χαϊδεύω τις καμπάνες σαν όρχεις και να χάνομαι… Ελύτης από το ποίημα "Χαρταετός"—Μαρία Νεφέλη Στάθης Κουτσούνης- Κρεσέντο
Είναι, ο κίνδυνος πού με συνεπαίρνει μέσα σου κι εκείνες οι
πτυχές απ᾿ το κορμί σου δρόμοι, πού οδηγούν στην παράκρουση. Τα πόδια σου ποτάμια κι η μαύρη τους πηγή καθρέφτης να με τραβάει αδιάκοπα στα πρώτα μου νερά. Κι όταν η φούστα λύνεται, ελευθερώνονται πουλιά, λάμπει λουσμένος στη δροσιά ο σιτοβολώνας, σιτάρι γεμίζει το κρεβάτι να θρέψει αγρίμια πεινασμένα. Αγρίμια πού μουγκρίζουν με απόγνωση γυρεύουνε τροφή, να ξεδιψάσουν θέλουνε στη ρεματιά σου, ν᾿ ανέβουν στα ψηλώματα, να τσακιστούνε στα φαράγγια σου. Εσύ ακάθεκτη καρφώνοντας τ᾿ αριστερό τακούνι στα πλευρά μου ανάσκελα βυζαίνεις την ορμή, να πληρωθεί το στόμα σου το απέραντο, κι η γλώσσα μου αμνάδα, βόσκει άπληστα το χορτάρι σου. Το δέρμα αποκάτω αγριεύει, βαθιές ανάσες μάς κυκλώνουν από παντού. Δεν είναι ο κίνδυνος πού με χωνεύει μέσα σου, αλλά τής ομορφιάς σου ο τρόμος. Από τη συλλογή "Η τρομοκρατία της ομορφιάς" (2004) Τάσος Κόρφης — Τού σώματος
Αυτό δεν είναι σώμα είναι δάσος.
Πέρα από τα πόδια σου απλώνονται ρίζες, Στραγγίζουν το χώμα, σαν δάχτυλα βρέφους σε θηλές μαστών. Ο κορμός σου, περήφανο κυπαρίσσι, κλέβει τα σύννεφα Κι είναι η κοιλιά σου καρπερός αγρός, με τα στήθη σου δίδυμα κουκουνάρια. Φιλόξενη διχάλα τα σκέλη σου θωρακίζει το άνθος τής ήβης. Ακήπευτο άνθος, προσμένει τη γύρη. Θρόισμα ερπετών και φύλλων ηχούν τα χέρια σου, ξυπνώντας πουλιά, όταν χτενίζεις τα μαλλιά σου. Στις λίμνες των ματιών σου κατοπτρίζονται ελάφια, Κι έχει το χνούδι τού προσώπου σου άρωμα πάχνης σε δέντρα. Άγριο, υπόγειο ποτάμι φουσκώνει το αίμα στις φλέβες σου· η σάρκα σου φλεγόμενη βάτος. Δροσίζουν τούς βράχους τα κρημνώδη νερά τού γέλιου σου· η ομιλία σου αύρα σε χλόη. Αρώματα κέδρου και νάρδου εκεί που ξεκουράζεσαι, πάνω σε πλούσια χαλιά από βότανα κι άνθη· ανάερη σκέπη τα όνειρά σου. Άνθρωποι αδίστακτοι με δίκαννα και τσεκούρια κυκλώνουν το δάσος. Να φυλάγεσαι! Ιωαννίδης Ιάσων — Τα μάτια μου
Ντρέπομαι να κοιτάζω πια τα μάτια μου.
Αλήτεψαν. Δεν πλένονται. Δεν αντικρίζουνε καθρέφτη, Σ᾿ ακολουθάνε. Σα χέρια σφίγγουνε τη μέση σου. Κυλάνε στους μηρούς, στα στήθια, Λάμπουνε πάνω απ᾿ το κρυφό σου το χορτάρι. Τα βράδια φεύγουνε μακριά και ξενυχτάνε, Τυραγνισμένα από καπνούς τσιγάρων. Απόσπασμα από το διήγημα τού Μάριου Χάκκα
|
Η αποκαθήλωση τού σγουρού
Πρώτα είχαμε την αποτρίχωση τής μασχάλης, η οποία τέλος πάντων μακροχρόνια έγινε αισθητικά αποδεκτή ή αδιάφορη. Τα τελευταία χρόνια έγινε και η αποκαθήλωση τού εφηβαίου, (το τριγωνικό τριχωτό τμήμα τού αιδοίου).
Ο καθένας μας εκφράζει τις προσωπικές αισθητικές και ερωτικές του προτιμήσεις, τού πέφτει ή δεν τού πέφτει λόγος, οι οποίες απλώς μπορεί να συμπίπτουν με την σεξουαλική αισθητική τής γενιάς του, και το ερωτικό DNA που έχει κλειδαμπαρωμένο στο κεφάλι του. Και είμαι σίγουρος ότι κάποιες ή και κάποιοι θα πουν τι γυρεύω σε ξένα χωράφια;) Κατά πρώτον θα εκφράσω μια γενική απορία. Πως οι γυναίκες αποδέχονται με τόση ευκολία την αισθητική που προωθεί η πορνογραφία, η μόδα, το lifestyle και κ.τ.λ.. Δεν έχουν έστω κάποιες γυναίκες δική τους άποψη; Δεν διαθέτουν δική τους αισθητική και γνώμη για το δικό τους σώμα; Προσωπικές είπαμε γνώμες: Με την αποτρίχωση τού αιδοίου η γυναίκα αποθυληκοποιείται, γίνεται άφυλη, σαν τούς αγγέλους. Χωρίς «το λίγο μαύρο στις κόχες των μηρών», όπως γράφει ο Ελύτης, οι γυναίκες χάνουν την σεξουαλική ερωτική σωματική τους "προσωπικότητα", γίνονται όλες, σώμα με μια σχισμή. "Αυτό το λίγο στις κόχες των μηρών", έχει άπειρες "προσωπικότητες", όσες και το ίδιο το πρόσωπο, και τούς ίδιους χαρακτηρισμούς, αριστούργημα, πολύ ωραίο, υπέροχο, δεν έχω ξαναδεί τέτοιο....... Για να μη χρησιμοποιήσω πιο λαϊκές εκφράσεις. Όλα αυτά πάνε, μείναν μόνο στις φαντασιώσεις ορισμένων φετιχιστών νοσταλγών μιας συγκεκριμένης ομορφιάς. Στη δική μου γενιά μια μαύρη τρίχα που εξείχε από το μπικίνι, είχε την αυτάρκεια μιας ερωτικής εμπειρίας. Όσοι, θυμούνται τις παραλίες γυμνιστών των δεκαετιών 70 και 80, θα νοσταλγούν τη φυσικότητα, τον κρυμμένο ερωτισμό (κακά τα ψέματα) και την αισθησιακή ερωτική ποικιλία και ομορφιά. Τώρα φαντάζομαι μια παραλία γυμνιστών θα είναι μια αδιάφορη ομοιομορφία μια "κατάθλιψη", ένα κιτς θέαμα. Μού κάνει εντύπωση η κινηματογραφική πορνογραφία, αυτό, το στην πλειονότητα αηδές κατασκεύασμα που μάς σερβίρεται με αυτό το όνομα, (το λέω γιατί η πορνογραφία θα μπορούσε στα χέρια άλλων, να είναι τέχνη χωρίς να χάνει τίποτα από την τολμηρότητά της, όπως π.χ. σε λογοτεχνικά αριστουργηματικά ερωτογραφήματα βλέπε "Τι λέει η Λιλά" τού Σιμό ή ακόμα και η "Λολίτα" τού Ναμπόκωφ το βιβλίο, (γιατί οι δύο κινηματογραφικές αποδόσεις της, και τού Κιούμπρικ το 1962 και Άντριαν Λιν το 1997, είναι να πηγαίνεις τα παιδιά σινεμά μετά το κατηχητικό). Η Κινηματογραφική λοιπόν Πορνογραφία αντί να προβάλλει την συγκεκριμένη φυσική θηλυκότητα, με την πρόθεση ίσως να δείξει περισσότερα ανατομικά, έχει κάνει τα γυναικεία σώματα σε συνδυασμό με τα σιλικονούχα στήθη, αντιαισθητικά, αηδιαστικά, να μη βλέπονται. Η Δημοκρατική ομοιομορφία στη γύμνια (βλέπε πορνογραφία) καταργεί την μοναδικότητα τής ερωτικής ονειροπόλησης, υποβιβάζει το γυναικείο σώμα σε σάρκα, με μια σχισμή. Ένα ξυρισμένο αιδοίο είναι ό,τι πιο αντιαισθητικό, και αντιερωτικό . Πού πήγαν οι φεμινίστριες του 70 και 80; Ευτυχώς που οι Φωτογράφοι ασπρόμαυρου γυμνού, τής νέας γενιάς, με προσωπικότητα (Alina Lebedeva, Daniel-Bauer, Gabriele Rigon κλπ,) επειδή είναι προφανές ότι το ολόσωμο γυναικείο γυμνό, είναι αδιάφορο χωρίς το σγουρό εφήβαιο (εφηβαίο το γράφει ο Ελύτης), και δεν θα είχαν αντικείμενο, συνεχίζουν την αισθητική των Helmut Newton, David Hamilton, Günter Rössler, Jean Francois Jonvelle, Nobuyoshi Araki. Συμπληρώνω εκ των υστέρων το παραπάνω κείμενο, με την άποψη ενός σπουδαίου φωτογράφου κυρίως τού ασπρόμαυρου γυμνού τού Jean Jacques André ο οποίος είναι και ο καθ᾿ ύλην αρμόδιος όπως λέγαμε και στο σχολείο, Γράφει λοιπόν στην επίσημη ιστοσελίδα του: «Μια άλλη επανάσταση είναι η αλλαγή στην ανθρώπινη μορφή. Το ιδανικό "κλασικό" γυναικείο σώμα, κατά την άποψή μου γίνεται ένα είδος που απειλείται με εξαφάνιση. Οι άνδρες και οι γυναίκες έχουν επιλέξει να αλλάξουν, ακόμη και να ακρωτηριάσουν το σώμα τους σε διάφορους βαθμούς. Το τατουάζ είναι ένα πρώτο παράδειγμα. Ενώ ορισμένα τατουάζ είναι διακριτικές προσωπικές υπογραφές, άλλες είναι επεμβατικές κηλίδες που είναι αδύνατο να καλυφθούν ή ακόμα και να ρετουσαριστούν. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η διάτρηση τού σώματος, εδώ πάλι από το φρύδι στη μύτη, τα χείλη, τη γλώσσα, το μαστό, τον ομφαλό κλπ ... .. Και ακόμη μια αλλαγή στο σώμα, είναι το ξύρισμα των ηβικών τριχών. Χάθηκε το τρίγωνο τού μυστηρίου και τού αισθησιασμού. Οι φωτογραφικές αναπαραστάσεις των ηβικών τριχών, μετατράπηκαν σε αποστειρωμένες, "αποτριχωμένες" ζώνες. Πρώτα υπήρχε η πραγματική γυναίκα, πλήρης, μυστηριώδης, αισθησιακή. Δυστυχώς, για ορισμένους, αυτό δεν ήταν αρκετό. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, ξεκίνησε ένας αγώνας μεταξύ των εκδοτών για να δει ποιος θα μπορούσε να είναι ο πιο τολμηρός, να καταστρέψει το τρίγωνο τού μυστηρίου, μετατρέποντάς το σε εικονογραφημένο εγχειρίδιο γυναικολόγου. Αυτές οι αλλαγές, τατουάζ, διάτρηση και ξύρισμα, έχουν γίνει ένα πραγματικό εμπορικό σήμα τής σημερινής μας κοινωνίας αλλά δημιουργούν ένα πραγματικό μειονέκτημα εάν η εικόνα πρόκειται να εκπροσωπηθεί ως μια διαχρονική εικόνα. Ευτυχώς τα μαλλιά θα μεγαλώσουν πίσω, η διάτρηση θα θεραπευτεί, μόνο τα τατουάζ θα παραμείνουν ως το σημάδι μιας ακόμη περασμένης μανίας». Σημείωση δική μου πάνω στα λεγόμενα τού ειδικού: «ευτυχώς γράφει» ο σπουδαίος φωτογράφος, «τα μαλλιά θα μεγαλώσουν πίσω....». Δεν το βλέπω (διαψεύδοντας και το αρχικό γραπτό μου), και καλλιτεχνικά το αποδεικνύει η δουλειά των σημερινών φωτογράφων, οι οποίοι και με τα σύγχρονα μέσα τής ψηφιακής τεχνολογίας παρουσιάζουν καταπληκτικής ομορφιάς φωτογραφίες, αλλά απουσιάζει αυτό το κομμάτι μιας άλλης αισθησιακής ομορφιάς, γιατί ποιος από τούς μεγάλους φωτογράφους, θα εξέθετε την αισθητική του, φωτογραφίζοντας μια σχισμή. Γι αυτό πάντα στις σύγχρονες φωτογραφίες γυμνού, υπάρχει εκεί ένα χέρι, ένα ρούχο που πέφτει δήθεν τυχαία, κάποιο κλαδί από δέντρο για να καλύψει την ασχήμια που δημιούργησε η μαλακισμένη μόδα τής πορνογραφίας. Σε λίγο το ηβικό τρίχωμα, αυτή η ανυπέρβλητη ομορφιά θα ανήκει στην ιστορία. Αυτές οι φωτογραφίες των μεγάλων φωτογράφων τού τελευταίου μισού τού εικοστού αιώνα θα είναι συλλεκτικά κομμάτια μιας σπάνιας ομορφιάς που χάθηκε για πάντα. 
Violeta Sanchez by Helmut Newton
|
|
Η Άμου γδύθηκε κι έβαλε μια κόκκινη οδοντόβουρτσα κάτω από το στήθος της για να δει αν θα στεκόταν. Δε στάθηκε. Όπου άγγιζε το δέρμα της, ένιωθε τη σάρκα της σφιχτή και λεία. Ανάμεσα στα δάχτυλά της, οι ρώγες της σηκώθηκαν και σκλήρυναν σαν σκούρα καρύδια. Τις ένιωσε να τραβούν λιγάκι το απαλό δέρμα τού στήθους της. Η λεπτή γραμμή από χνούδι κατέβαινε την καμπύλη τής κοιλιάς της από τον αφαλό της ως το σκοτεινό τρίγωνο ανάμεσα στα πόδια της. Σαν τόξο που δείχνει το δρόμο στο χαμένο ταξιδιώτη. Στον άπειρο εραστή.
|
Cristina Kravic by Igor Hirsch
|