Ποιήματα Ελλήνων ποιητών από Λ-Ν
Κανέλλης Ορέστης-Ρεμβασμός
Μιχάλη Ολίβια Reclined Figure, 1988
|
Περιεχόμενα
|
Νίκος Λάζαρης
ΓΥΝΑΙΚΆ ΣΕ ΣΤΆΣΗ ΛΕΩΦΟΡΕΊΟΥ
Τι περιμένεις γυναίκα άγνωστη
κάτω από το τσίγκινο υπόστεγο;
Το λεωφορείο δεν θα ’ρθει.
Ο Έρωτας δεν θα ’ρθει.
Εκείνος δεν θα ’ρθει.
Μέσα από τις ρυτίδες σου
μπορώ να διακρίνω τη ζωή
που χάνεται
αυτή την ασπρόμαυρη τηλεόραση
με τον ένα μόνο σταθμό,
τις συχνές διακοπές, τα παράσιτα.
Στενά δωμάτια, πολλά παιδιά
υγρασία στα κόκκαλα και στην καρδιά
δύσκολα χρόνια
δύσκολα χρόνια
δύσκολα χρόνια.
Δεν είσαι εσύ ή γυναίκα
πού θαύμασα τις προάλλες στο ELLE,
δεν σε είδα στην τελευταία ταινία
τού Αντονιόνι ή τού Τρυφώ,
δεν άκουσα να σε υμνούν
μεγάλοι ποιητές και ζωγράφοι.
Περνάς κάθε μέρα ανάμεσά μας
ανώνυμη, σχεδόν αόρατη
περιμένοντας πάντα κάτι
πού δεν θα ’ρθει ποτέ,
γράφοντας κατά διαστήματα
κραυγές απογνώσεως
με το έμμηνο αίμα σου στον αέρα,
με φόντο τον εξαίσια γαλάζιο
αττικό ουρανό.
κάτω από το τσίγκινο υπόστεγο;
Το λεωφορείο δεν θα ’ρθει.
Ο Έρωτας δεν θα ’ρθει.
Εκείνος δεν θα ’ρθει.
Μέσα από τις ρυτίδες σου
μπορώ να διακρίνω τη ζωή
που χάνεται
αυτή την ασπρόμαυρη τηλεόραση
με τον ένα μόνο σταθμό,
τις συχνές διακοπές, τα παράσιτα.
Στενά δωμάτια, πολλά παιδιά
υγρασία στα κόκκαλα και στην καρδιά
δύσκολα χρόνια
δύσκολα χρόνια
δύσκολα χρόνια.
Δεν είσαι εσύ ή γυναίκα
πού θαύμασα τις προάλλες στο ELLE,
δεν σε είδα στην τελευταία ταινία
τού Αντονιόνι ή τού Τρυφώ,
δεν άκουσα να σε υμνούν
μεγάλοι ποιητές και ζωγράφοι.
Περνάς κάθε μέρα ανάμεσά μας
ανώνυμη, σχεδόν αόρατη
περιμένοντας πάντα κάτι
πού δεν θα ’ρθει ποτέ,
γράφοντας κατά διαστήματα
κραυγές απογνώσεως
με το έμμηνο αίμα σου στον αέρα,
με φόντο τον εξαίσια γαλάζιο
αττικό ουρανό.
Ναπολέων Λαπαθιώτης (1893-1944)
Ερωτικό
|
Νάρκισσος
|
|
Καημός, αλήθεια, να περνώ τού έρωτα πάλι το στενό,
ώσπου να πέσει η σκοτεινιά, μια μέρα τού θανάτου… Στενό βαθύ και θλιβερό, που θα θυμάμαι για καιρό, τι μού στοιχίζει στην καρδιά, το ξαναπέρασμά του. Ας είναι, ωστόσο, τι ωφελεί; Γυρεύω πάντα το φιλί, στερνό φιλί, πρώτο φιλί, και με λαχτάρα πόση! Γυρεύω πάντα το φιλί, που μού το τάξανε πολλοί, κι όμως δεν μπόρεσε κανείς, ποτέ, να μού το δώσει… Ίσως μια μέρα, όταν χαθώ, γυρνώντας πάλι στο βυθό, και με τη Νύχτα μυστικά, γίνουμε πάλι ταίρι, αυτό το ανεύρετο φιλί, που το λαχτάρησα πολύ, σα μια παλιά της οφειλή, να μού το ξαναφέρει! |
Απόψε αγάπησα τα μάτια μου,
κοιτώντας τα μες στον καθρέφτη: να ᾿ταν το φως που μες στην κάμαρα, τόσο λεπτά κι ανάερα πέφτει; Να ᾿ταν το ρόδο το απριλιάτικο, που το ᾿χα βάλει στη γωνία, να μην το δω να παραδίνεται στη βραδινή την αγωνία; Να ᾿ταν, αλήθεια, το τριαντάφυλλο, που ξεψυχούσε στο ποτήρι, — ή κάποιοι πόθοι που με παίδευαν, και που είχαν απομείνει στείροι;... το ρόδο πού ᾿σβηνε, το πάθος μου, το παραθύρι που δεν κλείνω, — ή μήπως επειδή σε κοίταξαν τόσο πολύ, το βράδυ εκείνο;... |
Χρίστος Λάσκαρης (1931-2008)
Φθορά
|
Σύντομο Βιογραφικό
|
|
Δουλεύει,
όλο δουλεύει η καρδιά τού ανθρώπου, αίμα να στέλνει στα κλαδιά για να μπορούν τα μάτια να ονειρεύονται να στάζουν τα μαλλιά δροσιά. ώσπου να ᾿ρθει ο καιρός τής σκόνης. |
Χρησιμοποίησα τις λέξεις
κατά προτίμηση τις πιο σκοτεινές. Μ᾿ αυτές εργάστηκα, μ᾿ αυτές, και μ᾿ ένα φόβο. Στη λέξη θάνατος, κατέφυγα πολλές φορές· μού φαίνονταν, η μόνη αληθινή. |
Διαβάζοντας ένα ποίημα
|
Έρχεται ο θάνατος
|
|
Διάβαζα ένα ποίημα για την άνοιξη
όταν την είδα να έρχεται από μακριά: μισή γυναίκα μισή όνειρο. Κατέβαινε το μονοπάτι κάτω στεφανωμένη με άνθη κερασιάς. Τότε κατάλαβα τι δύναμη έχουν τα ποιήματα. |
Έρχεται ο θάνατος και κάθεται δίπλα μου,
τελευταία όλο και πιο συχνά έρχεται και κάθεται δίπλα μου κάθεται αμίλητος, με το χέρι του στο γόνατό μου. |
Μια Ερημιά
|
Οι δυο λέξεις
|
|
Μια ερημιά
κρατάει το κυπαρίσσι· ενώ πλάι του η ανυποψίαστη τριανταφυλλιά στολίζεται. |
Θ᾿ αρχίσω με τη λέξη έρωτας
και θα τελειώσω με τη λέξη χώμα. Τις ενδιάμεσες, θαρρώ πως τις μαντεύετε |
Ποιητική Τέχνη
|
Οι εραστές τής νύχτας
|
|
Ας δούμε το δέντρο.
Τι κάνει σε καιρό ανθοφορίας. Κανόνας: δεν κρατάει ποτέ όλα τα άνθη του· πολλά τα ρίχνει. |
Τη νύχτα όχι
Δε θα μάς την πάρουν, Δε θα μάς την πάρουνε, αγαπημένη. Με τα κορμιά τους, όλο και πιο πολλοί θα την υπερασπίζουν εραστές. |
Το παιδί
|
Ο τρόμος μου σε παραλλαγές
|
|
Όταν καμιά φορά γυρίσω πίσω και κοιτάξω
μες στο μακρύ δρόμο, πάντα στο βάθος βλέπω ένα παιδί. Τροφοδοτεί με τα λυπημένα μάτια του τα ποιήματά μου. |
Δεν έγραψα ποτέ ποιήματα.
Ό,τι διαβάζετε, είναι ο τρόμος της ψυχής μου. Δοσμένος σε παραλλαγές. |
Έγραψε ποιήματα
Έγραψε ποιήματα,
όπως άλλοι
δούλεψαν στα λατομεία.
Κι οι δυο τους σκάψανε βαθιά.
Εκείνοι για ένα μεροκάματο.
αυτός όμως για τι;
από τη συλλογή "Σύντομο βιογραφικό", 1991
όπως άλλοι
δούλεψαν στα λατομεία.
Κι οι δυο τους σκάψανε βαθιά.
Εκείνοι για ένα μεροκάματο.
αυτός όμως για τι;
από τη συλλογή "Σύντομο βιογραφικό", 1991
