Μια ισορροπημένη οικογένεια, άντρας ο Τομ (Τζιμ Μπρόουντμπεντ) η σύζυγος Τζέρι (Ρουθ Σιν) με το σπίτι τους, τον κήπο πού καλλιεργούν, ο γιός τους ο Τζo (Όλιβερ Μάλταμ), ευτυχισμένοι και το"διαλαλούν" και γύρω τους ὁ κακογερασμένος φίλος τους ο Κεν (Πίτερ Γουάιτ), και η πενηντάρα φίλη τους Μαίρη (Λέσλι Μάνβιλ) ανασφαλής, θλιμμένη, φύλλο στον άνεμο, μονάχοι κι οι δυο τους.
Στη ζωή σπάνια τα αισθήματα τυχαίνει να συμπίπτουν, ίσως επειδή κάθε φορά θέλουμε το καλύτερο, ο καθένας για τον εαυτό του, και εκείνη τη στιγμή αυτό που θέλουμε δεν είναι προσιτό. Ο Κεν επιδιώκει να σβύσει τη μοναξιά του στη Μαίρη, η οποία όμως κατευθύνει τη δική της προς τον μικρότερο από αυτήν, γιό της οικογένειας, τον Τζο.
Ο Τζο αρραβωνιάζεται, με αποτέλεσμα η Μαίρη να συνθλιβεί ακόμα περισσότερο. Στην τελευταία σκηνή του έργου "φωνάζουν" την προκαταβολική ευτυχίας για το χριστουγεννιάτικο ταξίδι στο Παρίσι ενώ η Μαίρη έχει χαθεί στο κενό. Οι ευτυχισμένοι χωριστά από τους μοναχιασμένους.
Αναμνήσεις, καθημερινές κουβέντες, ο χρόνος περνάει, και το έργο κλείνει, με μια κηδεία της γυναίκας του αδελφού του Τομ, του Ρόνι,(Ντέιβιντ Μπράντλεϊ) ενώ είχε αρχίσει με μια γέννηση του γιού μιας συνεργάτιδας της Τζέρι. Χαρακτηριστική ἡ σκηνή, όπου η Μαίρη ένα ερείπιο από μοναξιά, λέει στον ηλικιωμένο Ρόνι σαν προσφορά αλλά και σαν ανάγκη «να σου κάνω μια αγκαλιά».
Συγκλονιστική ερμηνεία από τη Λέσλι Μάνβιλ, καθηλωτική, με όλες τις αποχρώσεις, της μοναξιάς, της ερήμωσης, του πόνου. Μόνο για την ερμηνεία της, αξίζει να δει κανείς αυτή την ταινία.