Ένας Χωρισμός A Separation 2011
Ο Πέιμαν Μοαντί και η Λεϊλά Χαταμί το αντρόγυνο τού τίτλου "ένας χωρισμός"
|
Ένας Χωρισμός, A Separation 2011
Χρυσή Άρκτος στο Φεστιβάλ Βερολίνο, και βραβεία πρώτου ανδρικού και γυναικείου ρόλου. Σκηνοθεσία: Ασγκάρ Φαραντί (Asghar Farhadi) Πωταγωνιστούν: Πέιμαν Μοαντί (Peyman Moaadi), Λεϊλά Χαταμί (Leila Hatami), Σαρίνα Φαραντί (Sarina Farhadi), Σαρέχ Μπαγιάτ (Sareh Bayat), Σαχάμπ Χοσεϊνί (Shahab Hosseini). |
Το αντίδικο ζευγάρι, Σαρέχ Μπαγιάτ, Σαχάμπ Χοσεϊνί
Η κόρη Sarina Farhadi με την αθωότητα τής ηλικίας βιώνει τα ψέμματα των μεγάλων.
Ο Χοτσάτ (Σαχάμπ Χοσεϊνί), δέρνει τη γυναίκα του Ραζιέ (Σαρέχ Μπαγιάτ) επειδή αρνείται να πάρει ψεύτικο όρκο πάνω στο κοράνι.
Οσκηνοθέτης Ashgard Farhadi με τη Leila Hatami (αριστερά), Sarina Farhadi και Sarah Baath (δεξιά
|
ι Περσία, θεοκρατικό καθεστώς. Δυο νέοι ο Ναντέρ (Πέιμαν Μοαντί) και η γυναίκα του, η Σιμίν (Λεϊλά Χαταμί), που έχουν μια έφηβη κόρη την Τερμέ (Σαρίνα Φαραντί), παρουσιάζονται στο δικαστή για να πάρουν διαζύγιο. Η γυναίκα η Σιμίν, έχει τούς ίδιους λόγους (με την Αζάρ Ναφίζ την συγγραφέα και ηρωίδα, για όσους έχουν διαβάσει το βιβλίο ντοκουμέντο «Διαβάζοντας Λολίτα στην Τεχεράνη», και την ριψοκίνδυνη περιπέτειά της, για να φύγει από την Περσία), να θέλει να φύγει για την Ευρώπη, για να γλυτώσει την δική της ζωή και τής κόρης της, από την καταπίεση τής γυναίκας, μέσα στο θεοκρατούμενο, και ανδροκρατούμενο καθεστώς τής Περσίας. Ο άντρας της ο Ναντέρ, νοιώθοντας λιγότερο την καταπίεση σαν άντρας και έχοντας να φροντίσει τον ηλικιωμένο πατέρα του που πάσχει από Αλτσχάιμερ, δεν συμφωνεί, και έτσι η επικρατεί μια προσωρινή λύση. Η Σιμίν αποσύρεται στο σπίτι των γονιών της, και η κόρη της Τερμέ μένει προσωρινά με τον πατέρα. Ένας χωρισμός που ίσως σε μια Ευρωπαϊκή χώρα, δεν θα είχε όλα που θα ακολουθήσουν και θα φέρουν δύο οικογένειες στα πρόθυρα τής διάλυσης ή στη διάλυση, προσπαθώντας να απεγκλωβιστούν από ένα δίχτυ που το πλέκουν οι θρησκευτικές αντιλήψεις για το τι είναι ηθικό και τι όχι, οι ταξικές διαφορές και επομένως και νοοτροπίες, η ανδροκρατούμενη κοινωνία όπως σε όλες τις ισλαμικές χώρες, ένα υποανάπτυκτο δικαστικό σύστημα, και οπωσδήποτε τα ατομικά ή οικογενειακά συμφέροντα, και οι προσωπικοί χαρακτήρες.
Ο Ναντέρ μετά την απομάκρυνση τής γυναίκας του, είναι αναγκασμένος να προσλάβει ένα άτομο για την φροντίδα τού πατέρα του. Μέσω της γυναίκας του προσλαμβάνει κάποια ονόματι Ραζιέ (Σαρέχ Μπαγιάτ) που τούς συστήνουν. Η οικογένεια τού Ναντέρ ανήκει στην μικρομεσαία τάξη, ενώ τής Ραζιέ στην τάξη των φτωχών, με όλα τα χαρακτηριστικά τής τάξης της, βαθειά χωμένη στη θρησκεία, προσωπικότητα ρευστή απαραίτητη για την επιβίωση. Κατ᾿ αρχάς για να δουλέψει πρέπει να έχει την έγκριση τού άντρα της Χοτσάτ (Σαχάμπ Χοσεϊνί), ενός αρκετά βίαιου (και λόγω κατάστασης), αποτυχημένου, μπλεγμένου με χρέη, και πόσο μάλιστα που πρέπει να περιποιείται ένα άντρα, το οποίο είναι αντίθετο και με τις θρησκευτικές και κοινωνικές αντιλήψεις, και το οποίο το κρύβει από τον άντρα της. Πρώτο ψέμα. Δεύτερο ψέμα, κρύβει από το Ναντέρ ότι είναι έγκυος. Μια μέρα ο Ναντέρ θα γυρίσει νωρίτερα και θα βρει τον πατέρα του δεμένο στο κρεβάτι και την Ραζιέ να λείπει. Όταν επιστρέφει την διώχνει βίαια, και την άλλη ημέρα η οικογένεια τής Ραζιέ τον κατηγορεί σαν υπεύθυνο τής αποβολής τού παιδιού που κυοφορούσε η Ραζιέ. Από κει και πέρα και οι δυο οικογένειες θα μπλεχτούν σε μια περιπέτεια αριστοτεχνικά σκηνοθετημένη από τον Φαραντί, με δομημένες λεπτομέρειες που κάθε τόσο αλλάζουν, ανατρέποντας κάθε φορά την άποψη που φαίνεται να επικρατεί, με αλήθειες και ψέματα, υπό τα λυπημένα φωτεινά μάτια των παιδιών. Στο τέλος, κι αυτό θα γίνει, ο όρκος ή όχι, πάνω στο κοράνι, θα ρίξει φως στη υπόθεση, και συμπερασματικά όπου δεν υπάρχουν αφ᾿ εαυτές ηθικές αξίες, ο φόβος της θεϊκής τιμωρίας μπορεί να τις αντικαταστήσει. Εκπληκτικό σενάριο, Εκπληκτικές ηθοποιίες από όλους τούς ηθοποιούς. Μια εξαιρετική ταινία με ακραίες συναισθηματικές εμπλοκές |