Να Με Φωνάζεις με τ᾿  Όνομα σου  Call Me by Your Name (2017)

Σκηνοθεσία:  Λούκα Γκουαντανίνο     Luca Guadagnino

Πρωταγωνιστούν:
Τιμοτέ Σαλαμέ                 Timothee Chalamet              Elio  
Άρμι Χάμερ                        Armie Hammer                       Oliver           Μάικλ Στούλμπαργκ,  Michael Stuhlbarg    Ο πατέρας
Αμιρά Καζάρ                      Amira Casar                  Η μητέρα
Έσθέρ Γκαρέλ                   Esther Garrel               Marzia    
 

Ο Έλιο με τη μητέρα του. Ο έρωτας δεν μπορεί να κρυφτεί...

Ο Ελιο με τη κοπέλα του, τη Μάρτζια, την οποία απαρνιέται για το μεγάλο έρωτα.

Το ροδάκινο με το θρεπτικό χυμό.

Η προδομένη.

Η οικογένεια σε όμορφες στιγμές.

Ο πικρός αποχαιρετισμός, αποχωρισμός.

Ο πόνος του χωρισμού.

Ο φιλελεύθερος, και νοσταλγός.... ο πατέρας.

Ο Τιμοτέ Σαλαμέ μια καταπληκτική ερμηνεία.

Είμαι ο πιο ακατάλληλος για να μιλήσω για αυτή την ταινία. Σέβομαι την επιλογή οποιουδήποτε, να διαθέσει όπως θέλει το σώμα του και τα ερωτικά του αισθήματα, Από την άλλη δεν μπορώ, με το έτσι θέλω «να είμαι απόλυτα σύγχρονος με την εποχή μου»,  σύμφωνα με τη φράση του Ρεμπώ στο "Μία εποχή στη κόλαση" την οποία επικαλείται και ο Κούντερα στην "Αθανασία" για να τονίσει ότι ο ήρωας του ο Γιάρομιλ στο μυθιστόρημα του "Η ζωή είναι αλλού", αρνήθηκε όλα όσα αγαπούσε, για να μην προδώσει την "εντολή" τού να είναι απόλυτα σύγχρονος.
Η φύση, αυτή η μεγάλη φόνισσα, (αφού ό,τι γεννάει το πεθαίνει), "προσωποποιώντας"  την, θα έλεγα ότι εκείνο για το οποίο μόνο "νοιάζεται", είναι η αναπαραγωγή της ζωής. Αναπαραγωγή χωρίς όρια για όλα τα όντα, ετοιμάζοντας μαζί τη μεγάλη αλυσίδα του θανάτου. Η Φύση είναι "πέραν από Καλό και Κακό", ή μάλλον το Κακό κυριαρχεί  μέσα στη φύση. (Το ένα ζώο να τρώει το άλλο, και όλα το μεγάλο ζώο, ο άνθρωπος. Με σκοπό την αέναη αναπαραγωγή, έστησε σε όλα τα όντα μια "παγίδα", αυτήν τής ηδονής. Σαν εγωιστικό όν ο άνθρωπος θεωρεί ότι η συνουσιακή και κατ᾿ επέκταση η ερωτική ανάταση, του χαρίστηκε σαν ένα τεράστιο, το πολυτιμότερο μετά την ίδια τη ζωή, δώρο. Δεν σκέφτεται ότι η σαρκική ηδονή εξυπηρετεί ένα θεμελιακό νόμο της φύσης, την αναπαραγωγή, είναι δηλαδή η παγίδα, το δόλωμα. Αυτό μπορεί πιο εύκολα κανείς να το δει στα άλλα ζώα, πλην του ανθρώπου, τα οποία είναι πολύ πλησιέστερα προς την φύση, από τον άνθρωπο, λόγω τού ενστίκτου, και πολύ λιγότερο με το μυαλό.  Γι αυτό το  θηλυκό  ζώο, χαίρεται την ηδονή, αποκλειστικά και μόνο με την αναπαραγωγή. Ο άνθρωπος σαν νοήμον ζώο, απλώνει αυτή τη σεξουαλική ηδονή,  αυτή την υπέρτατη απόλαυση, μέσα στην οποία πεθαίνει κάποιος και ξαναγεννιέται,  και κατ᾿  επέκταση και το ερωτικό αίσθημα σε όλη του τη ζωή. Το ίδιο γίνεται και στα φυτά. Το εγωκεντρικό όν, που είναι ο άνθρωπος, νομίζει ότι η ομορφιά, τα απίθανα χρώματα των λουλουδιών και της ανθοφορίας των δέντρων,  πλάστηκαν γι αυτόν ενώ υπάρχουν για να παγιδεύουν τα έντομα  και να επιτελείται το μέγα γεγονός της επικονίασης.
Κατά την προσωπική μου γνώμη, ο ομοφυλοφιλικός έρωτας, είναι μια "ἁταξία",  μια παρέκκλιση από τον φυσιολογικό έρωτα. Διαφορετικά δεν θα υπήρχαν τα δύο φύλα. Μόνο στον Χριστιανισμό, δεν υπάρχουν φύλα και οι άγιοι είναι με φύλλο, χωρίς φύλο. Δημοκρατικό δικαίωμα το είπαμε, αισθητικά όμως με ενοχλούν οι ομοφυλοφιλικές εικόνες. Μέσα μας λόγω αταβισμού  και DNA, δεν υπάρχουν τα αισθητηριακά κέντρα πρόσληψης  τέτοιων ερωτικών σκηνών. Θα πρέπει να πετάξει κάποιος, ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού του που έχει δομηθεί  πάνω στο ερωτισμό για το αντίθετο φύλο, στον καημό για τη γυναίκα ή τον άντρα,  από τη ζωή, το μυθιστόρημα, τη ποίηση, τη μουσική, τη ζωγραφική, από μια ολόκληρη κουλτούρα. Να απογυμνωθεί από τις ποιητικές ερωτικές εικόνες του Ελύτη, που σαν οι πιο γλυκείς εφιάλτες που  μας σημάδεψαν και  μας σκόρπισαν .  
 
 
ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ η πόα της ουτοπίας
τα κορίτσια οι παραπλανημένες Πλειάδες
τα κορίτσια τ' Αγγεία των Μυστηρίων
τα γεμάτα ως πάνω και τ' απύθμενα 
 
 
Και είδα
 
Κόρες όμορφες και γυμνές και λείες ωσάν το βότσαλο
με το λίγο μαύρο στις κόχες των μηρών
και το πολύ και πλούσιο ανοιχτό στις ωμοπλάτες
 
            να φυσούν όρθιες μέσα στην Κοχύλα
            και άλλες γράφοντας με κιμωλία
            λόγια παράξενα, αινιγματικά:
        ΡΩΕΣ, ΑΛΑΣΘΑΣ, ΑΡΙΜΝΑ
        ΟΛΗΙΣ, ΑΪΑΣΑΝΘΑ, ΥΕΛΤΗΣ
Πως να πεις αρνηθείς μια ολόκληρη  ερωτική κουλτούρα.
Κατά τα άλλα τίποτα σπουδαίο, μια ερωτική ιστορία μεταξύ ενός δεκαεπτάχρονου και ενός τριαντάχρονου φιλοξενούμενου, με πάρα πολλές ερωτικές σκηνές, (είμαστε στο στάδιο της διακήρυξης και της καθιέρωσης και μιας άλλης ταυτότητας στις ερωτικές σχέσεις),  με όλα τα αισθήματα συνοδεύουν έναν έρωτα (πλησμονή, πλήρωση, χαρά, θλίψη για το χωρισμό).
Υπάρχει μια σκηνή στην οποία ο δεκαεφτάχρονος εκσπερματώνει στην ψύχα ενός ροδάκινου, και ο εραστής του γεύεται το  γλυκό χυμό. Αυτό κάνουν τα μεγάλα πάθη.
Υπάρχει και ένας πολύ φιλελεύθερος πατέρας:
Ο πατέρας  προς το γιό, αφού έχει επιστρέψει από το ξεπροβόδισμα του φίλου του.
«Και... μπορεί να μην είμαι εγώ αυτός, με τον οποίο θέλεις να συζητήσεις γι' αυτά τα πράγματα, αλλά... νιώσε αυτό που προφανώς αισθάνθηκες. Κοίτα, είχατε μια όμορφη φιλία. Μπορεί και κάτι παραπάνω από φιλία. Και σε ζηλεύω. Στη θέση μου, οι περισσότεροι γονείς θα ήλπιζαν όλο αυτό το πράγμα να εξαφανιστεί. Θα προσεύχονταν οι γιοί τους να "συνέλθουν". Όμως... δεν είμαι τέτοιος γονιός. "Ξεσκίζουμε" τόσα πολλά από τους εαυτούς μας για να θεραπευτούμε από διάφορα πράγματα γρηγορότερα... που έχουμε "χρεοκοπήσει" μέχρι τα 30 Και έχουμε λιγότερα να προσφέρουμε κάθε φορά που ξεκινάμε με κάποιον καινούριο. Αλλά να αναγκάσεις τον εαυτό σου να μη νιώθει τίποτα... ώστε να μη νιώσει κάτι... Tι σπατάλη! Είπα κάτι που δεν έπρεπε;
Και θα σου πω και κάτι ακόμη. Για να ξεκαθαριστεί το τοπίο. Μπορεί να πλησίασα... αλλά δεν είχα ποτέ αυτό που έχετε εσείς οι δύο. Κάτι πάντα... με κρατούσε πίσω... ή μου εμπόδιζε το δρόμο. Το πώς ζεις τη ζωή σου είναι δική σου δουλειά. Απλά... θυμήσου: Οι καρδιές και τα σώματά μας μάς δίνονται μόνο μία φορά. Και... πριν καλά καλά το καταλάβεις, η καρδιά σου έχει φθαρεί. Και όσον αφορά το σώμα σου... έρχεται εκείνη η στιγμή που κανείς δε το κοιτάζει... και πόσο μάλλον θέλει να το πλησιάσει. Αυτή τη στιγμή... υπάρχει πίκρα. Πόνος. Μην τα σκοτώσεις,... και μαζί μ' αυτά, και τη χαρά που ένιωσες».
Ωραίες εικόνες της φύσης, και μια εκπληκτική ερμηνεία από τον δεκαεπτάχρονο (Τιμοτέ Σαλαμέ).