Στημένο παιγνίδι Hard Candy (2005)
|
Σκηνοθέτης: Ντέιβιντ Σλέιντ (David Slade)
Πρωταγωνιστούν: Έλεν Πέιτζ (Ellen Page), Πάτρικ Γουίλσον (Patrik Wilson) |
βασανιστής, σαδιστής, τιμωρός άγγελος.
... και χειρουργός ευνουχιστής.
... πολλά προσόντα, μέχρι να στείλει το θύμα της, στην αυτοκτονία!
|
Μια ταινία που αρχίζει με πολλές υποσχέσεις, εξ αιτίας του ερωτισμού που εκπέμπει η Elen Page (στην αρχή βέβαια), παρ᾿ όλο που κοντοκουρεμένη δεν είναι καθόλου όμορφη (αυτό σημαίνει ότι είναι πολύ καλή ηθοποιός), και του καταποντισμού της ταινίας από την στιγμή που πρέπει να τιμωρηθεί ο "παιδεραστής" με όλες τις ακρότητες και γελοιότητες που ακολουθούν. Σε ένα τέτοιο κλίμα είχε κινηθεί η ταινία του Πολάνσκι, "Ο θάνατος και η κόρη" (Death and the Maiden), αλλά εκεί υπήρχε ένα σφιχτοδεμένο σενάριο, και μια πράξη βιασμού και βασανισμού πολιτικής κρατούμενης. Εδώ ο άγγελος τιμωρός είναι ένα δεκατετράχρονο, και ο βασανισμός για μια αμφιλεγόμενη υπόθεση βιασμού μετά φόνου. Μια πρώτη ένσταση: ένα "ανήλικο" κορίτσι που έστω σε συμβολικό επίπεδο - γιατί αυτό είναι ο κινηματογράφος - μπορεί να κάνει αυτές τις ακρότητες βίας, μπορεί να θεωρηθεί "θύμα" ή άγγελος εκδικητής από το πουθενά, για άλλη παιδεραστία με φόνο, και με ευρήματα της στιγμής (σπάζοντας τόσο εύκολα το κωδικό ασφάλειας της κρύπτης που βρίσκεται σε απίθανο μέρος; Και τα ενοχοποιητικά στοιχεία ο βιαστής τα κρατάει για ενθύμιο. Νομίζω ότι ο όρος "παιδεραστής" "παιδόφιλος" πρέπει να χρησιμοποιούνται όταν η έφηβη ή ο έφηβος δεν έχουν αναπτυχθεί ερωτικά και σεξουαλικά. Στην περίπτωση που η ερωτική συνεύρεση γίνεται με κοινή συναίνεση, χωρίς χρήση βίας ή εκβιασμού, ο χαραχτηρισμός του παιδεραστή είναι αδόκιμος. Εκείνο που πρέπει να διώκεται και έχει την ηθική απαξίωση, είναι η άσκηση βίας ή οποιασδήποτε μορφής εκβιασμού, δηλαδή όταν έχομε βιαστή. Όταν η έφηβη συνευρίσκεται με ένα άλλο έφηβο, αυτός είναι παιδόφιλος; Γιατί όταν την επιθυμεί ερωτικά ή συνευρίσκεται μαζί της ένας μαγαλύτερος χαραχτηρίζεται παιδόφιλος; Η ομορφιά, η ερωτική έλξη δεν μπαίνουν σε κανόνες και ηλικίες, γιατί είναι φυσικά φαινόμενα όπως κάθε ομορφιά μέσα στη ζωή, και όλοι έχουν δικαίωμα, όταν δεν ασκούν βία. Τα ηλικιακά όρια του χαραχτηρισμού ως ανηλίκου, είναι θέμα της πολιτείας σύμφωνα με την βιολογική "ωρίμανση" κάθε εποχής, και τα πολιτιστικά δεδομένα. Στις μέρες μας θα μπορούσαν να τοποθετηθούν στη ηλικία περίπου δεκατεσσάρων δεκαπέντε ετών, κάτω από τα οποία ένα παιδί δεν έχει ολοκληρώσει την σεξουαλική του ανάπτυξη, οπότε πράγματι υπάρχει βιασμός. Για το έργο, δεν ξέρω αν η Χέιλι είναι άγγελος τιμωρός η θα έπρεπε να είναι τρόφιμος ψυχιατρείου. Παρ᾿ όλο που ο θεατής θα έπρεπε να είναι με το μέρος της, είναι με το μέρος του υποτιθέμενου βιαστή, (τουλάχιστον έτσι το εισέπραξα προσωπικά), τόσο αποτροπιασμό και σκληρότητα βγάζει, σαν ο βασανισμός να είναι αυτοσκοπός. Στο τέλος αφού θα εξαντλήσει ψυχολογικά και σωματικά το θύμα της, είναι πια εύκολο να τον στείλει στην αυτοκτονία, σχεδόν με τη θέλησή του. Ο τιμωρός άγγελος, έχει πολλά προσόντα: Εκδικητής, βασανιστής, σαδιστής, σκληρός, είρωνας, πιστολέρο, χειρουργός. Αντιγράφω από την κριτική του cine.gr «Ο Slade είχε πει κάπου ότι έλπιζε όλος ο κόσμος να δει αυτήν την ταινία για να καταλάβει τι εκπληκτικό άτομο είναι η Hayley. Δεν ξέρω αν το alter ego του κυρίου Slade είναι ένα μικρό κοριτσάκι που κακοποιήθηκε στα νιάτα του και παίρνει τώρα την εκδίκησή του ή αν είναι λαϊκιστής υπέρμαχος της αυτοδικίας»
|